Σαν σήμερα, 5 Μαρτίου…
Σήμερα, 5 Μαρτίου…
Γιορτάζουν
Αρχέλαος
Κόνων
Επέτειοι και Λοιπές Εορτές
Διεθνής Ημέρα Ευαισθητοποίησης για τον Αφοπλισμό και τη Μη Διάδοση
Στην Κίνα γιορτάζουν την «Ημέρα του Λέι Φενγκ». Ο Λέι Φενγκ (1940-1962) ήταν ένας μετριόφρων και πιστός στο ΚΚΚ και τον Μάο, κινέζος στρατιώτης, ο οποίος σκοτώθηκε σε ηλικία 22 ετών, όταν καταπλακώθηκε από ένα τηλεγραφόξυλο, στο οποίο προηγουμένως είχε προσκρούσει ένα στρατιωτικό φορτηγό. Ο Λέι Φενγκ, που είναι πρότυπο για την κινεζική νεολαία, τιμάται με διάφορες εκδηλώσεις στα σχολεία, ενώ παιδιά ενθαρρύνονται να καθαρίσουν τους δημόσιους χώρους της περιοχής τους.
Η Κορνουάλη, περιοχή της νοτιοδυτικής Αγγλίας, γιορτάζει τη μνήμη του προστάτη της Αγίου Πίραν, με παρελάσεις και διάφορες υπαίθριες εκδηλώσεις.
Χριστιανικό Εορτολόγιο
Ορθόδοξη Εκκλησία
Κόνωνος του Ισαύρου.
Αγίου ιερομάρτυρος Θεοφίλου επισκόπου Καισαρείας.
Αγίου μάρτυρος Κόνωνος του κηπουρού.
Αγίων μαρτύρων Αρχελάου, Κυρίλλου, Φωτίου και των συν αυτοίς.
Αγίου μάρτυρος Ευλαμπίου.
Αγίου μάρτυρος Ευλογίου.
Οσίου Κόνωνος του εκ Κύπρου.
Οσίου Μαρκου του Αθηναίου.
Οσίου Κιερανού του εξ Ιρλανδίας.
Οσίων Ιωάσαφ και Βασιλείου, των εκ Ρωσίας.
Αγίου οσιομάρτυρος Αδριανού και του οσίου πατρός ημών Λεωνίδου των εκ Ρωσίας.
Αγίου νεομάρτυρος Ιωάννου του εκ Βουλγαρίας.
Αγίου νεομάρτυρος Γεωργίου του εκ Ραψάνης.
Ανακομιδή των ιερών λειψάνων του αγίου Θεοδώρου του πρίγκηπος και των υιών αυτού αγίων Δαυίδ και Κωνσταντίνου.
Νικολάου επισκόπου Αχρίδος και Ζίτσης.
Καθολική Εκκλησία
Αγίου Θεόφιλου, επισκόπου Παραλίου Καισαρείας.
Αγίου Κυαρανού (Kieran στα Αγγλικά) του Ιρλανδού.
Άγιου Ιωάννη-Ιωσήφ.
Αγίου Ντίτμαρ του Μίντεν.
Αγίου Πίραν, προστάτη της Κορνουάλης και των μεταλλωρύχων κασσιτέρου
Είπαν….
“Αν μια μικρή ονειροπόληση είναι επικίνδυνη, η θεραπεία δεν είναι να ονειρευόμαστε λιγότερο, αλλά να ονειρευόμαστε περισσότερο, να ονειρευόμαστε όλη την ώρα.”
Μαρσέλ Προυστ, Γάλλος συγγραφέας. («Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο»)
“Αξίζει, φίλε μου, να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.”
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
“Ο εφιάλτης είναι ένα αποτυχημένο όνειρο. Ένα όνειρο που απέτυχε στον ρόλο του ως φύλακα του ύπνου, αφού δεν κατάφερε να χειριστεί το άγχος.”
Ίρβιν Γιάλομ
Σαν σήμερα, 5 Μαρτίου…
Τι έγινε σαν σήμερα, 5 Μαρτίου, στην Ελλάδα και τον Κόσμο
399 π.Χ. Ο Ελληνας φιλόσοφος, Σωκράτης, ήπιε το κώνειο. Γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου του 470 π.Χ. γεννήθηκε ο Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης. Γιος του γλύπτη Σωφρονίσκου και της μαμής Φαιναρέτης. Ακολούθησε στα πρώτα χρόνια της νιότης του τα επάγγελμα του πατέρα του. Δεν ήταν όμως καμωμένος για μαρμαράς και γρήγορα άρχισε να διαβάζει αφού είχε ήδη ενταχθεί στον κύκλο του Αρχέλαου. Ο Αρχέλαος μπήκε κατά τύχη στο εργαστήριο που εργαζόταν ο Σωκράτης και τον βρήκε να συζητάει ζωηρά με τους άλλους εργάτες σχετικά με το μισθό που έπρεπε να πάρει. Ο τρόπος που υποστήριζε τα δικαιώματά του ήταν τόσο επιδέξιος, ώστε έκανε τον Αρχέλαο να τον πάρει στον κύκλο των μαθητών του. Ο Πλάτωνας παρουσιάζει τον Σωκράτη να λέει στην «Απολογία» του πως η ενασχόληση με τη φιλοσοφία αποτελούσε γι’ αυτόν θεία εντολή. Ηταν από τους θεμελιωτές της φιλοσοφικής διαλεκτικής, δηλαδή της εύρεσης της αλήθειας με την υποβολή ορισμένων ερωτήσεων και της μεθοδικής ανεύρεσης απαντήσεων σε αυτές (το ερωτάν και το αποκρίνεσθαι). Ο Κ. Μαρξ τον ονόμασε «προσωποποίηση της φιλοσοφίας». Ο Σωκράτης πέρασε όλη του τη ζωή με ένα ατέλειωτο κουβεντολόι στις παλαίστρες, στην αγορά, στα σαράφικα, συζητώντας για το δίκαιο, την ανδρεία και την αρετή. Και το έκανε «σαν κανένας ξιπασμένος άγουρος νεανίας» με την προσποίηση πως δεν το ξέρει και προσπαθεί να το «ξεγεννήσει». Και αναρωτιέται ο Επίκουρος, που απαιτούσε από το ρήτορα να είναι σαφής και συγκεκριμένος: «Μα είναι σωστό ένας ολόκληρος άνδρας, να παίρνει πόζες, να χειρονομεί, να μορφάζει, να αραδιάζει φράσεις και σχήματα θέλοντας να αποδείξει τα αναπόδεικτα». Πιο καυστικός ο Κολώτης, μαθητής του Επίκουρου, έχοντας στόχο την περιφρόνηση του Σωκράτη για τις αισθήσεις και τις φυσικές επιστήμες: «Πώς γνωρίζεις ότι το φαΐ είναι φαΐ, το πανωφόρι πανωφόρι και πώς να φυλάγεσαι από φίδια και λύκους». Ο Σωκράτης, που παρουσιάζει ο σύγχρονός του Αριστοφάνης στις «Νεφέλες», είναι ένας ψευτοφιλόσοφος, απατεώνας της σκέψης και του λόγου, που ξυπόλυτος, βρώμικος και κακομοίρης διδάσκει σε μικρούς και μεγάλους το τέχνασμα της αντιλογίας, «τον ήττω λόγον κρείττω ποιείν», δηλαδή να μπορεί να παριστάνει κανείς το άδικο για δίκαιο και το ψέμα για αλήθεια. Ακόμη, τον δείχνει μικρολόγο «ψυλλοφιλόσοφο» που ασχολείται με το πόσο πηδά ο ψύλλος και μικροκλέφτη που βουτά ένα σφαχτάρι από το βωμό. Ο Αριστοφάνης γελοιοποιεί θεληματικά τον Σωκράτη για να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της κωμωδίας του, που στόχος της ήταν η τσουχτερή σάτιρα των ηθών του καιρού του. Πάντως, ένα μεγάλο μέρος από όσα καταμαρτυρεί στον Σωκράτη του τα έλεγε όλος ο κόσμος στην αγορά. Ο λαός αντιπαθούσε τον Σωκράτη, γεγονός που το παραδέχεται και ο ίδιος στην «Απολογία». Ισως σε αυτό να είχε συντελέσει το αλλόκοτο παρουσιαστικό του. Οι Αθηναίοι τον έβλεπαν καθημερινά στην αγορά, έναν κοντόχοντρο ανθρωπάκο, μεσόκοπο, με μύτη πλατσουκωτή και ανασηκωμένη, με μικρά μισόκλειστα μάτια γεμάτα ειρωνεία, με παλιά τριμμένα ρούχα, γένια και μαλλιά αχτένιστα και ακούρευτα. Ξημεροβραδιάζεται με τους αριστοκράτες και τρέφει βαθιά περιφρόνηση για τους ανθρώπους του λαού, τη δημοκρατία και τις φυσικές επιστήμες που είναι «τέκνα του δήμου». Η διδασκαλία του αντανακλά τις αντιλήψεις της αθηναϊκής ολιγαρχίας που προσπαθεί να καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα γι’ αυτό κατηγορήθηκε πως είναι συνωμότης και καταδικάστηκε σε θάνατο. Υποστήριζε πως το κράτος δεν πρέπει να το διοικούν όλοι (ο δήμος) αλλά οι επαΐοντες (αυτοί που ξέρουν), δηλαδή οι σοφοί και οι άριστοι. Δεν έκρυβε τις απόψεις του ο Σωκράτης. Εξάλλου, ο Κριτίας και ο Αλκιβιάδης, που αιματοκύλησαν την Αθήνα, μαθητές του ήταν — όπως και ο προδότης Ξενοφών. Πρέπει να του αναγνωριστεί ότι εναντιώθηκε στους ολιγαρχικούς όταν αρνήθηκε να συλλάβει έναν δημοκρατικό πολίτη, τον Λέοντα τον Σαλαμίνιο, και ότι μετά την καταδίκη του προτίμησε να πιει το κώνειο παρά να δραπετεύσει και να παραβεί τους νόμους.
1512 Γεννήθηκε ο Γεράρδος Μερκάτορ. Φλαμανδός χαρτογράφος και κοσμογράφος, που θεμελίωσε τη σύγχρονη χαρτογραφία. Σημαντικότερη επινόησή του υπήρξε ένας χάρτης, αργότερα γνωστός ως μερκατορική προβολή, επί του οποίου οι παράλληλοι κύκλοι και οι μεσημβρινοί παριστάνονται με ευθείες γραμμές, σε τέτοιες μεταξύ τους αποστάσεις ώστε να διατηρείται σε κάθε σημείο ακριβής η αναλογία του γεωγραφικού πλάτους προς το μήκος. Χρησιμοποίησε, επίσης, πρώτος τον όρο «Άτλας» για μία συλλογή χαρτών. Ο Χέραρντ ντε Κρέμερ (Gerard de Κremer), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1512 στο Ρούπελμοντε της Φλάνδρας (η περιοχή ανήκει στο Βέλγιο από την ίδρυσή του το 1830), όπου είχε μεταναστεύσει η οικογένειά του από τη Γερμανία. Την εποχή εκείνη αρκετοί ευρωπαίοι διανοούμενοι συνήθιζαν να εκλατινίζουν ή να εξελληνίζουν τα ονόματά τους. Ο Χέραρντ ντε Κρέμερ επέλεξε να το εκλατινίσει σε Γκεράντους Μερκάτορ (Gerardus Mercator), από το οποίο προήλθε το ελληνικό Γεράρδος Μερκάτορ (κανονικά, όμως, έπρεπε να γράφεται με ωμέγα και όχι με όμικρον, όπως επικράτησε). Η σχολική αγωγή του ξεκίνησε από το σχολείο τής Αδελφότητας του Κοινού Βίου, όπου διδάχθηκε χριστιανική δογματική, διαλεκτική και λατινικά. Στη συνέχεια έκανε ανθρωπιστικές και φιλοσοφικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Λουβέν, από όπου πήρε το πτυχίο του το 1532. Μετά την αποφοίτησή του έδειξε ενδιαφέρον για τη γεωγραφία, την οποία διδάχθηκε από τον Γκέμα Φρίζιους, διαπρεπή μαθηματικό, γιατρό και αστρονόμο των Κάτω Χωρών. Διδάχθηκε, επίσης, μαθηματικά και αστρονομία. Μαζί με τον δάσκαλό του σύχναζαν στο εργαστήριο του χαράκτη και χρυσοχόου Γκάσπαρ βαν ντερ Χέιντεν. Η συνεργασία των τριών ανδρών ανέδειξε σύντομα τη Λουβέν σε σπουδαίο κέντρο κατασκευής υδρόγειων σφαιρών, χαρτών και αστρονομικών οργάνων. Την περίοδο 1535-1536 κατασκεύασαν μία υδρόγειο και το 1537 μία ουράνια σφαίρα. Στα έργα αυτά εμφανίζεται για πρώτη φορά η ελεύθερη και γεμάτη χάρη κυρτή γραφή, με την οποία ο Μερκάτορ επρόκειτο να αλλάξει την όψη των χαρτών του 16ου αιώνα. Την ίδια εποχή αρχίζει να αναπτύσσεται η φήμη του ως σπουδαίου γεωγράφου, με την έκδοση μιας σειράς έντυπων χαρτογραφικών έργων: το 1537 ενός χάρτη της Παλαιστίνης, το 1538 ενός παγκόσμιου χάρτη σε διπλή καρδιόσχημη προβολή και, περί το 1540, ενός χάρτη της Φλάνδρας. Η σταδιοδρομία του διακόπηκε αιφνίδια το 1544, όταν συνελήφθη και φυλακίστηκε με την κατηγορία της αίρεσης. Οι αρχές, όμως, του πανεπιστημίου τον υποστήριξαν κι έτσι έγινε δυνατό να ελευθερωθεί έπειτα από επτά μήνες και να συνεχίσει τη δραστηριότητά του. Το 1552 μετοίκησε στο Ντούισμπουργκ του δουκάτου της Κλέβης, επειδή το θρησκευτικό καθεστώς των γερμανικών κρατών ήταν ανεκτικότερο. Στην απόφασή του αυτή συνέβαλε και η πιθανότητα διορισμού του ως καθηγητή στο πανεπιστήμιο που σκόπευε να ιδρύσει ο δούκας Γουλιέλμος. Σύντομα έγινε πασίγνωστος, αλλά για να μπορέσει να αφοσιωθεί και πάλι στο έργο της ζωής του, άνοιξε ένα χαρτογραφικό εργαστήριο και προσέλαβε δικούς του χαράκτες. Το 1554 δημοσίευσε ένα χάρτη της Ευρώπης που είχε αρχίσει να επεξεργάζεται στη Λουβέν, ενώ από το 1559 έως το 1662 εξακολούθησε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον δούκα Γουλιέλμο, ο οποίος το 1564 τον ανακήρυξε «Κοσμογράφο της Αυλής», ως δημόσια αναγνώριση των επιτευγμάτων του. Την εποχή αυτή τελειοποίησε την κυλινδρική προβολή του, που επέτρεψε στους ναυτικούς να χαράζουν πορείες μεγάλων αποστάσεων, σύροντας ευθείες γραμμές χωρίς συνεχείς διορθώσεις των ενδείξεων της πυξίδας. Η μέθοδος αυτή απαθανάτισε το όνομά του στη «μερκατορική προβολή», την οποία εφάρμοσε το 1559 στον παγκόσμιο χάρτη του. Τα επόμενα χρόνια ο Μερκάτορ δημοσίευσε μία σειρά έργων, τα οποία αποσκοπούσαν στην πραγμάτωση ενός παλαιού σχεδίου του για την περιγραφή της δημιουργίας του κόσμου και της μετέπειτα ιστορίας του. Ονόμασε το νέο του έργο «Άτλαντα» - όπως δηλαδή και σήμερα χαρακτηρίζεται μια συλλογή χαρτών - διότι στο πρόσωπο τού Έλληνα Τιτάνα έβλεπε ένα σύμβολο της μελέτης των ουράνιων και γήινων φαινομένων. Το 1569, ως πρώτο μέρος, δημοσίευσε μία χρονολόγηση του κόσμου από Κτίσεως έως το 1568. Κατόπιν, το 1578, δημοσίευσε 27 από τους χάρτες που είχε αρχικά σχεδιάσει ο έλληνας γεωγράφος Πτολεμαίος, επιφέροντας διορθώσεις και γράφοντας σχόλια. Tο επόμενο μέρος του Άτλαντα, που περιλάμβανε έναν αριθμό νέων χαρτών της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ολλανδίας, εκδόθηκε το 1585, ενώ το 1589 ακολούθησαν οι χάρτες της Ιταλίας, της Σκλαβονίας (σημερινών βαλκανικών χωρών) και της Ελλάδας. Ένα τελευταίο μέρος, για τις Βρετανικές Νήσους, περιλήφθηκε σε μία έκδοση μαζί με τα προηγούμενα μέρη, που τυπώθηκε μετά το θάνατό του, από τον γιο του το 1595. Μία ακόμη ανατύπωση έγινε το 1602, ενώ νέοι χάρτες προστέθηκαν σε νέα έκδοση του 1606, γνωστή συνήθως με την ονομασία «Άτλας Μερκάτορ-Χόντιους. Ο Γεράρδος Μερκάτορ υπέστη από το 1590 μία σειρά εγκεφαλικών επεισοδίων, που τον οδήγησαν στο θάνατο, στις 2 Δεκεμβρίου 1594. Ένας σύγχρονός του τον περιέγραψε ως εξαιρετικά αξιοσέβαστο πολίτη του Ντούισμπουργκ, εργατικό, σεμνό και λιτό άνθρωπο, λάτρη της σοβαρής συζήτησης, ωστόσο ευχάριστο και πνευματώδη, όταν η περίσταση το επέβαλλε, και καλόν γείτονα, πάντα πρόθυμο να βοηθήσει τους φτωχούς.
1616 Το βιβλίο του Νικόλαου Κοπέρνικου De Revolutionibus Orbium Coelestium απαγορεύεται από την Καθολική Εκκλησία.
1827 Πέθανε ο Αλεσάντρο Βόλτα, ιταλός φυσικός και εφευρέτης της μπαταρίας. Το όνομά του δόθηκε στη μονάδα μέτρησης της τάσης του ηλεκτρικού ρεύματος. (Γεν. 18/2/1745)
1827 Πέθανε ο Πιερ Σιμόν Λαπλάς, γάλλος μαθηματικός, αστρονόμος και φυσικός. Οι μελέτες του πάνω στη μηχανική του αστρονομικού συστήματος έδωσαν τεράστια ώθηση στην έρευνα του διαστήματος.
1836 Ο Σάμουελ Κολτ παράγει το πρώτο περίστροφο μαζικής παραγωγής.
1857 Γεννήθηκε ο Σωτήριος Βούλγαρης, έλληνας κοσμηματοπώλης, ιδρυτής του διεθνούς οίκου πολυτελών προιόντων Bulgari με έδρα τη Ρώμη.
1864 Ο Κωνσταντίνος Κανάρης αναλαμβάνει πρωθυπουργός της Ελλάδας.
1868 Η όπερα του Αρρίγκο Μπόιτο “Μεφιστοφελής” κάνει πρεμιέρα στη Σκάλα του Μιλάνου, βασισμένο στην τραγωδία Φάουστ του Γκαίτε. Η πρώτη μορφή του έργου, που δεν διασώζεται, περιελάμβανε έναν πρόλογο, πέντε πράξεις και έναν επίλογο.
1871 Γεννιέται η Γερμανίδα κομμουνίστρια επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ. Γερμανίδα επαναστάτρια, εβραιοπολωνικής καταγωγής, από τις γυναίκες που σημάδεψαν με την δράση και το έργο τους τον 20ο αιώνα. «Η κόκκινη Ρόζα» ήταν από τους συνιδρυτές του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Πολωνίας και της Ένωσης Σπάρτακος, που εξελίχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας. Η Λούξεμπουργκ ανέπτυξε μια θεώρηση του μαρξισμού, που έδινε έμφαση στην δημοκρατία και την επαναστατική δράση για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού. Η θεωρία της αυτή την έφερε σε αντίθεση τόσο με τους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες, όσο και με τους λενινιστές. Δολοφονήθηκε από παρακρατικά στοιχεία, μαζί με τον συναγωνιστή της Καρλ Λίμπκνεχτ, κατά την εξέγερση των Σπαρτακιστών τον Ιανουάριο του 1919. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1871 στο Ζάμοστς της Ρωσίας (σήμερα στην Πολωνία) και ήταν το νεότερο από τα πέντε παιδιά μιας μεσοαστικής εβραϊκής οικογένειας. Από τα μαθητικά της χρόνια αναμίχθηκε σε παράνομες πολιτικές δραστηριότητες και το 1889, σε ηλικία 18 ετών, μετανάστευσε στη Ελβετία και συγκεκριμένα στην Ζυρίχη, όπου σπούδασε νομικά και πολιτική οικονομία, αποκτώντας το διδακτορικό της δίπλωμα το 1898. Κατά την διάρκεια των σπουδών της ήρθε σε επαφή στο διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα και γνώρισε σημαντικούς εκπροσώπους της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας, όπως Γκεόργκι Πλεχάνοφ και ο Πάβελ Άξελροντ. Μαζί με τον συμφοιτητή και αιώνιο εραστή της, Λέο Γιόγκιχες, έθεσε σε αμφισβήτηση τόσο τους Ρώσους όσο και τους πολωνούς σοσιαλιστές, που είχαν ταχθεί υπέρ της πολωνικής ανεξαρτησίας. Γι’ αυτήν, ο εθνικισμός και η εθνική ανεξαρτησία ήταν οπισθοδρομικές παραχωρήσεις στον ταξικό εχθρό, την αστική τάξη. Ήταν υπέρμαχος του σοσιαλιστικού διεθνισμού και διαφωνούσε με τον Λένιν σχετικά με τη θεωρία του για την εθνική αυτοδιάθεση. Αυτή και οι συνεργάτες της ίδρυσαν το Πολωνικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, από το οποίο προήλθε ο πυρήνας του μετέπειτα Πολωνικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Το 1898, αφού παντρεύτηκε τον Γκούσταφ Λίμπεκ για να αποκτήσει γερμανική υπηκοότητα, εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο για να εργαστεί στο Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD). Σχεδόν αμέσως ενεπλάκη στις πολιτικές διαμάχες που ταλάνιζαν το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κόμμα της Β’ Διεθνούς. Ο ρεφορμιστής Έντουαρντ Μπερνστάιν, ο πατέρας της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, υποστήριζε ότι ο Μαρξ ήταν ξεπερασμένος και ότι ο σοσιαλισμός σε κράτη με υψηλό επίπεδο εκβιομηχάνισης θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μέσω της κοινοβουλευτικής οδού και την συνδικαλιστική πίεση στο κατεστημένο. Η Λούξεμπουργκ απέρριψε την θεώρηση αυτή του Μπερνστάιν, στο βιβλίο της «Κοινωνική μεταρρύθμιση ή επανάσταση;», στο οποίο υποστήριζε την αναγκαιότητα της επανάστασης, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αστική απάτη. Με την άποψή της συντάχθηκε και ο Καρλ Κάουτσκι, ο θεωρητικός ηγέτης της Β Διεθνούς,έτσι που η αναθεωρητική άποψη του Μπερνστάιν να είναι μειοψηφική στο διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα. Η Ρωσική Επανάσταση του 1905, διέψευσε κάποια από τα πιστεύω της Λούξεμπουργκ. Μέχρι τότε θεωρούσε ότι η Γερμανία ήταν η χώρα στην οποία ήταν περισσότερο πιθανό να γεννηθεί η παγκόσμια επανάσταση. Τώρα πλέον πίστευε ότι θα μπορούσε να ξεσπάσει στη Ρωσία. Πήγε στη Βαρσοβία, συμμετείχε στον αγώνα, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Από την εμπειρία αυτή γεννήθηκε η θεωρία της για την επαναστατική μαζική δράση, που εξέθεσε στο κείμενό της «Μαζική απεργία, κόμμα και συνδικάτα». Η Λούξεμπουργκ πίστευε τώρα ότι η μαζική απεργία θα μπορούσε να ριζοσπαστικοποιήσει τους εργάτες και να αποτελέσει το σημαντικότερο μέσο τού προλεταριάτου για την επίτευξη της σοσιαλιστικής νίκης. Σε αντίθεση με τον Λένιν, υποτιμούσε την ανάγκη συμπαγούς κομματικής δομής, πιστεύοντας ότι η οργάνωση θα μπορούσε να προκύψει κατά φυσικό τρόπο από τον αγώνα. Για τον λόγο αυτό, κατ’ επανάληψη επικρίθηκε έντονα από τα ορθόδοξα κομμουνιστικά κόμματα. Μετά την απόλυσή της από τη φυλακή της Βαρσοβίας, δίδαξε στη σχολή τού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στο Βερολίνο (1907-1914), όπου έγραψε το βιβλίο «Η συσσώρευση τού κεφαλαίου» . Στην ανάλυση αυτή περιγράφει τον ιμπεριαλισμό και το αποτέλεσμα δυναμικής επέκτασης του καπιταλισμού στις υπανάπτυκτες περιοχές του κόσμου. Την περίοδο αυτή διέκοψε εντελώς τη σχέση της με την επίσημη κομματική ηγεσία των Άουγκουστ Μπέμπελ και Καρλ Κάουτσκι, οι οποίοι διαφωνούσαν με την αδιάκοπες εκκλήσεις της για την ριζοσπαστικοποίηση των μαζών. Με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα υποστήριξε τη γερμανική κυβέρνηση, απόφαση με την οποία διαφώνησε η Λούξεμπουργκ, περνώντας αμέσως στην αντιπολίτευση. Συμμάχησε με τον Καρλ Λίμπκνεχτ και άλλα ριζοσπαστικά στοιχεία της αριστερής πτέρυγας και σχημάτισαν την Ένωση Σπάρτακος, που είχε ως αποκλειστικό στόχο να θέσει με επανάσταση τέλος στον πόλεμο και να εγκαθιδρύσει προλεταριακή κυβέρνηση. Τα μέλη της ήταν γνωστοί και ως «Σπαρτακιστές». Το θεωρητικό θεμέλιο της οργάνωσης ήταν το φυλλάδιο της Λούξεμπουργκ «Η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας» (1916), γραμμένο στη φυλακή με το ψευδώνυμο Γιούνιους. Στο κείμενο αυτό συμφωνούσε με τον Λένιν, υποστηρίζοντας την ανατροπή της κυβέρνησης και τον σχηματισμό μιας νέας Διεθνούς, ισχυρής και ικανής να εμποδίσει μια καινούρια μαζική σφαγή. Η πραγματική επιρροή τής Ένωσης Σπάρτακος κατά τον πόλεμο παρέμενε, ωστόσο, μικρή. Μετά την απελευθέρωσή τους από τη φυλακή κατά την επανάσταση του Νοεμβρίου του 1918, η Λούξεμπουργκ και ο Λίμπκνεχτ άρχισαν αμέσως να κινητοποιούν δυνάμεις για να στρέψουν την επανάσταση προς τα αριστερά. Ασκούσαν σημαντική επίδραση στο κοινό και ήταν καθοριστικός παράγοντας σε πολλές ένοπλες συγκρούσεις στο Βερολίνο. Όπως οι Μπολσεβίκοι, η Λούξεμπουργκ και ο Λίμπκνεχτ ζητούσαν την ανάληψη τής πολιτικής εξουσίας από τα σοβιέτ εργατών και στρατιωτών, αλλά εξουδετερώθηκαν από το συντηρητικό σοσιαλιστικό κατεστημένο και τον στρατό. Στα τέλη Δεκεμβρίου του 1918, ίδρυσαν το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα (KPD), και πρώτο μέλημα της Λούξεμπουργκ ήταν να προσπαθήσει να περιορίσει την μπολσεβίκικη επιρροή σ’ αυτή τη νέα οργάνωση. Πράγματι, στο κείμενό της «Η Ρωσική Επανάσταση» άσκησε δριμύτατες επικρίσεις στο κόμμα τού Λένιν για τις θέσεις του για το αγροτικό πρόβλημα και για το ζήτημα της εθνικής αυτοδιάθεσης καθώς και για τις δικτατορικές και τρομοκρατικές μεθόδους του. Η Λούξεμπουργκ παρέμενε πάντοτε πιστή στη δημοκρατία και ήταν αντίθετη προς τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό του Λένιν. Δεν μπόρεσε ποτέ, ωστόσο, να ασκήσει αποφασιστική επιρροή στο νέο κόμμα. Αυτή και ο Λίμπκνεχτ δολοφονήθηκαν στις 15 Ιανουαρίου 1919 από παρακρατικές ακροδεξιές ομάδες, που βρίσκονταν στην υπηρεσία του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Φρίντριχ Έμπερτ, κατα την διάρκεια της εξέγερσης των Σπαρτακιστών.
1909 Μεγάλη απεργία καπνεργατών στο Βόλο. Οι απεργοί επιτίθενται με πέτρες και ξύλα εναντίον των καπναποθηκών, στις οποίες έχουν οχυρωθεί οι έντρομοι έμποροι. Στη συνέχεια, οι διαδηλωτές επιτίθενται κατά της χωροφυλακής και κατά την ανταλλαγή πυροβολισμών, σημειώνονται τραυματισμοί και στις δύο πλευρές. Τελικά, οι απεργοί πετυχαίνουν την απόλυση των συλληφθέντων συναδέλφων τους, ενώ οι έμποροι δέχονται τα αιτήματα των καπνεργατών.
1909 Η Πέμπτη, 5η Μαρτίου 1909, θα ήταν προφανώς μία ωραία ανοιξιάτικη ημέρα, ώστε ο διάδοχος του ελληνικού θρόνου Κωνσταντίνος (ο μετέπειτα αρχιστράτηγος των Βαλκανικών Πολέμων), να εκδράμει με το αυτοκίνητό του στην ωραία τότε Ελευσίνα. Δεν φανταζόταν, όμως, την περιπέτεια που θα περνούσε, όταν ήλθε αντιμέτωπος με ένα δεκάχρονο αγόρι. Το περιστατικό περιγράφεται με γλαφυρό τρόπο σε άρθρο της εφημερίδας Σκριπ, στο φύλλο της 6ης Μαρτίου 1909.
1913 Ο Ελληνικός Στρατός, προελαύνοντας, απελευθερώνει το Τεπελένι
1913 O βασιλιάς των Ελλήνων Γεώργιος Α’, έπεσε νεκρός στη Θεσσαλονίκη από τις σφαίρες του Αλέξανδρου Σχινά. Βασιλιάς των Ελλήνων από τις 18 Οκτωβρίου 1863 έως τη δολοφονία του στις 5 Μαρτίου 1913. Ήταν το πρώτο μέλος της δυναστείας Σλέσβιχ - Χολστάιν - Σόντερμπουργκ - Γκλίξμπουργκ στον ελληνικό θρόνο. Ο πρίγκηπας Χριστιανός Γουλιέλμος Φερδινάνδος Αδόλφος Γεώργιος Σλέσβιχ - Χολστάιν - Σόντερμπουργκ - Γκλίξμπουργκ (Prins Christian Vilhelm Ferdinand Adolf Georg Schleswig - Holstein - Sonderburg - Glücksburg), όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1845 στην Κοπεγχάγη και ήταν ο δευτερότοκος γιος του βασιλιά της Δανίας Χριστιανού Θ'. Μετά την έξωση του Όθωνα στις 11 Οκτωβρίου 1862 εκλέχθηκε με τη συναίνεση των Προστάτιδων Δυνάμεων από τη Β' Εθνοσυνέλευση βασιλιάς των Ελλήνων στις 18 Μαρτίου 1863, αφού προηγήθηκε η άκαρπη περιφορά του ελληνικού θρόνου σε διάφορους άλλους Ευρωπαίους ευγενείς. Έφτασε στην Ελλάδα σε ηλικία μόλις 18 ετών και είχε να αντιμετωπίσει την έντονη πολιτική και οικονομική κρίση. Η Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα (1864) και το Σύνταγμα του 1864, που καθιέρωνε ως πολίτευμα της χώρας τη Βασιλευόμενη Δημοκρατία αντί της Συνταγματικής Μοναρχίας, στερέωσαν τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του. Ακολούθησαν η αποτυχημένη Κρητική Επανάσταση (1866 - 1869) και η πολιτική κρίση του 1875 που προέκυψε από τη δημοσίευση του άρθρου «Τις πταίει;» του Xαρίλαου Τρικούπη και η οποία οδήγησε στην «αρχή της δεδηλωμένης», την υποχρέωση δηλαδή του ανώτατου άρχοντα να αναθέτει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον αρχηγό του πλειοψηφούντος κόμματος. Η προσάρτηση της Θεσσαλίας (10 Φεβρουαρίου 1881), η Κρητική Επανάσταση (1896-1897), που επέφερε την αυτονομία της Κρήτης με ύπατο αρμοστή τον πρίγκιπα Γεώργιο, δευτερότοκο γιο του Γεωργίου Α', και ο «ατυχής» ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897, με αποτέλεσμα την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στην Ελλάδα, ήταν τα πιο σημαντικά γεγονότα, που σημάδεψαν τη βασιλεία του Γεωργίου Α' στα τέλη του 19ου αιώνα. Με την ίδρυση του Στρατιωτικού Συνδέσμου και την επικράτηση της Επανάστασης στο Γουδή (15 Αυγούστου 1909), η εκθρόνιση του Γεωργίου αποσοβήθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Λίγο αργότερα ξέσπασε ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος κι έγινε η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Παρά τους αρχικούς του δισταγμούς για την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο, ο Γεώργιος ακολούθησε τελικά τη γνώμη του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου και στις στις 24 Νοεμβρίου 1912 εισήλθε θριαμβευτικά στη Θεσσαλονίκη, όπου και εγκαταστάθηκε για λίγο καιρό. Όμως, στις 5 Μαρτίου 1913, λίγο προτού συμπληρώσει τα πενήντα χρόνια της παραμονής του στο θρόνο, δολοφονήθηκε από τον Αλέξανδρο Σχινά, που ακόμα δεν έχει διευκρινισθεί ο ρόλος του στη δολοφονία του βασιλιά. Ήταν απλά ένας παρανοϊκός ή πράκτορας των Γερμανών, που ήθελαν να ανεβάσουν στο θρόνο τον γερμανόφιλο γιο του Κωνσταντίνο. Ο Γεώργιος Α’ υπήρξε συνετός βασιλιάς, σε αντίθεση με τον διάδοχό του Κωνσταντίνο. Γνώρισε άριστα τους Έλληνες και κατόρθωσε να προσαρμοστεί γρήγορα στο χαρακτήρα και το περιβάλλον τους. Τον διέκρινε υπομονή και ψυχραιμία στην αντιμετώπιση των πολιτικών διενέξεων, ενώ δεν έτρεφε εμπιστοσύνη στους αυλοκόλακες και ήθελε να μαθαίνει ο ίδιος την αλήθεια, όσο δυσάρεστη κι αν ήταν. Επί της βασιλείας του, η Ελλάδα υπερδιπλασιάστηκε και οργανώθηκε σε κράτος.
1914 Συγκροτείται η πρώτη αλβανική Κυβέρνηση υπό τον Τουρχάν πασά.
1918 Γεννιέται ο Τζέιμς Τόμπιν, Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος, γνωστός για τον «Φόρο Τόμπιν» ενός φόρου στις βραχυπρόθεσμες κερδοσκοπικές ροές κεφαλαίου με σκοπό, όπως ο ίδιος το έθεσε, «να ρίξει άμμο στον τροχό των χρηματαγορών». Αρχικά, η ιδέα του φόρου Τόμπιν υποστηρίχθηκε για την προώθηση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και έγινε σημαία πολλών σοσιαλδημοκρατών πολιτικών παραγόντων, όπως π.χ. της κυβέρνησης Ντ’ αλέμα στην Ιταλία και Ζοσπέν στη Γαλλία. Ο πατέρας του ήταν δημοσιογράφος και η μητέρα του κοινωνική λειτουργός. Μεγάλωσε κατά τη διάρκεια της οικονομικής ύφεσης μετά το Κραχ του 1929 και αυτός ήταν ένας λόγος για να ασχοληθεί με τα οικονομικά. «Ήταν εύκολο να ασχοληθείς με τα οικονομικά, επειδή ήταν ξεκάθαρο ότι τα πράγματα πήγαιναν λάθος», δήλωσε σε μία συνέντευξή του. Το 1935 έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, όπου σπούδασε οικονομικά, με καθηγητές σπουδαία ονόματα της οικονομικής επιστήμης, όπως τους Γιόζεφ Σουμπέτερ, Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ και Βασίλι Λεόντιεφ. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του διάβασε το μείζον έργο του Κέινς «Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, του Τόκου και του Χρήματος», το οποίο άσκησε τεράστια επίδραση πάνω του. Αποφοίτησε αριστούχος το 1939 και συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο Χάρβαρντ, με συμμαθητή τον Πολ Σαμούελσον. Τις διέκοψε το 1941 για να υπηρετήσει τη θητεία του στο ναυτικό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά το τέλος του πολέμου επανήλθε στο Χάρβαρντ για να συνεχίσει τις μεταπτυχιακές του σπουδές και το 1947 αναγορεύτηκε διδάκτωρ οικονομικών με τη διατριβή του για τη λειτουργία της κατανάλωσης υπό την καθοδήγηση του Γιόζεφ Σουμπέτερ. Το 1946 παντρεύτηκε την Ελίζαμπεθ Ρίνγκο (μαθήτρια του φίλου του Πολ Σαμούελσον), η οποία του χάρισε τέσσερα παιδιά. Το 1950 άρχισε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, στο οποίο παρέμεινε έως το τέλος της ακαδημαϊκής του καριέρας, εξαντλώντας τη διδακτική ιεραρχία. Τη διετία 1961-1962 υπηρέτησε ως οικονομικός σύμβουλος του αμερικανού προέδρου Κένεντι, συμβάλλοντας καθοριστικά στις κεϊνσιανές πολιτικές της κυβέρνησης του, ενώ τα επόμενα χρόνια συμμετείχε στο διοικητικό συμβούλιο της Κεντρικής Τράπεζας των Η.Π.Α. (FED). Θεωρείται εμπνευστής των φορολογικών ελαφρύνσεων, που τροφοδότησαν τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ‘60. Ο Τζέιμς Τόμπιν πήρε τον πρωτόγονο, μηχανιστικό κεϊνσιανισμό που επικρατούσε τη δεκαετία του ‘40 και τον μετέτρεψε σε μια πολύ πιο επεξεργασμένη θεωρία, εστιάζοντας στις επιλογές που κάνουν οι επενδυτές όταν σταθμίζουν κινδύνους, αποδόσεις και ρευστότητα. Είχε επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στον τρόπο με τον οποίο οι οικονομικές πολιτικές επηρεάζουν τις ζωές των ανθρώπων και πίστευε ότι η κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιήσει τη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, ώστε να ωφελήσει την κοινωνία. Ο κεϊνσιανισμός του Τόμπιν τον έκανε τη δεκαετία του ‘60 τον γνωστότερο θεωρητικό αντίπαλο του νεοφιλελεύθερου οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν, που υποστήριζε την ανταγωνιστική θεωρία, γνωστή ως μονεταρισμό. Το 1972 σε διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, αμέσως μετά την κατάρρευση του συστήματος συναλλαγματικών ισορροπιών του Μπρέτον Γουντς (1971), πρότεινε ένα φόρο για τις διακρατικές κινήσεις κεφαλαίων (Tobin Tax), με στόχο να περιορίσει τη διεθνή κερδοσκοπία. Ήταν μια παραλλαγή μιας παλιότερης ιδέας του Κέινς να επιβληθεί φόρος στις συναλλαγές της Γουόλ Στριτ, ώστε να ανακόπτεται η όρεξη των κερδοσκόπων του Χρηματιστήριου. Ο Τόμπιν χαρακτήρισε τον φόρο αυτό «ως ένα είδος άμμου στα γρανάζια της διεθνούς κερδοσκοπίας». Ο «Φόρος Τόμπιν» θα μπορούσε να οριστεί σε ποσοστό από 0,1- 0,5% επί των τρισεκατομμυρίων δολαρίων, που κάθε μέρα κυκλοφορούν στις οθόνες των ντίλερς του κόσμου. Από αυτά μόνον το 2% - 3% έχει να κάνει με τις διακρατικές εμπορικές ροές, ενώ τα υπόλοιπα είναι καθαρά βραχυπρόθεσμες κερδοσκοπικές χρηματικές συναλλαγές χωρίς παραγωγικό αντίκρισμα. Ένας τέτοιος φόρος θα αποτελούσε αντικίνητρο για τη βραχυπρόθεσμη, καθαρά κερδοσκοπική μετακίνηση των κεφαλαίων από μέρα σε μέρα και από χώρα σε χώρα. Επιπλέον, πέρα από τη σταθεροποιητική του αξία στις διεθνείς αγορές, με τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από το φόρο, θα είναι δυνατό να χρηματοδοτηθούν διάφορα αναπτυξιακά και κοινωνικά έργα ανά τον κόσμο. Ο φόρος Τόμπιν για να αποδώσει χρειάζεται να εφαρμοστεί σε παγκόσμιο επίπεδο. Από καιρό σε καιρό έρχεται στο προσκήνιο (ιδιαίτερα μετά τη χρηματικοοικονομική κρίση του 2008), αλλά δεν έχει εφαρμοστεί μέχρι τώρα. Η αντίδραση είναι ισχυρή και προέρχεται από το χρηματοπιστωτικό κύκλωμα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη Μεγάλη Βρετανία. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει δηλώσει κι αυτή σφόδρα αντίθετη στο φόρο Τόμπιν, με το επιχείρημα ότι είναι ασύμβατος με την Ευρωπαϊκή Συνθήκη. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 όποιος ήθελε να βρει επιχειρήματα κατά των οικονομικών θεωριών που εφάρμοζαν ο Ρίγκαν και η Θάτσερ, έπρεπε να ανατρέξει στην «παρέα» του Τόμπιν. «Ήταν ένας από τους οικονομολόγους που έφεραν την κεϊνσιανή επανάσταση στις ΗΠΑ, ένας από αυτούς τους θεωρητικούς οικονομολόγους, η επιρροή των οποίων είναι τόσο μεγάλη, ώστε πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν ακούσει ποτέ κάτι γι’ αυτόν, να γνωρίζουν τις βασικές του αρχές» έγραψε στους Τάιμς της Νέας Υόρκης ο γνωστός νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν. Το 1981 ο Τόμπιν τιμήθηκε με το Νόμπελ Οικονομίας για τη δημιουργική και εκτεταμένη εργασία του πάνω στην «ανάλυση των χρηματοοικονομικών αγορών και τις σχέσεις τους με τις αποφάσεις για τις δαπάνες, την απασχόληση, την παραγωγή και τις τιμές». Το 1988 συνταξιοδοτήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Γέιλ και ως ομότιμος καθηγητής συνέχισε να γράφει και να δίνει διαλέξεις. Ο Τζέιμς Τόμπιν πέθανε στις 11 Μαρτίου 2002 στο Νιου Χέιβεν του Κονέκτικατ
1918 Φοβούμενος επίθεση των Δυτικών δυνάμεων για να καταπνίξουν την Επανάσταση μέσω της Βαλτικής Θάλασσας, ο Βλαντιμίρ Λένιν μετακινεί την πρωτεύουσα της Ρωσίας από την Αγία Πετρούπολη στη Μόσχα.
1922 Γεννήθηκε ο Ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου, Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Πολυσχιδής δημιουργός - σκηνοθέτης, ηθοποιός, ποιητής, πεζογράφος, σεναριογράφος και δοκιμιογράφος - ο Πιερ Πάολο Παζολίνι (Pier Paolo Pasolini) υπήρξε μία από τις σημαντικότερες πνευματικές μορφές της σύγχρονης Ιταλίας. Κατεξοχήν εκφραστής της αμφισβήτησης της εποχής του, προκαλούσε σκάνδαλο με κάθε του ταινία και συχνά τα έργα του απαγορεύτηκαν και κατασχέθηκαν. Ο Πιερ Πάολο σπούδασε ιστορία της τέχνης και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως καθηγητής στο γυμνάσιο του Βαλβασόνε, ενός μικρού χωριού κοντά στην Καζάρσα. Εκεί μελέτησε τον Μαρξ, τον Φρόιντ και τον Γκράμσι και προσχώρησε στο Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ διαμόρφωσε και τις προσωπικές του επιλογές, μεταξύ των οποίων και η ομοφυλοφιλία. Παράλληλα άρχισε να γράφει ποιήματα στην τοπική διάλεκτο του Φρίουλι, τα οποία συγκέντρωσε σ’ ένα τόμο που εξέδωσε το 1954 με τον τίτλο «La Meglio Giuventù» («Η καλύτερη νιότη»). To 1949 κατηγορήθηκε για αποπλάνηση ανηλίκου και αποπέμφθηκε από το σχολείο και από το κομμουνιστικό κόμμα. Εγκαταστάθηκε με τη μητέρα του στη Ρώμη, όπου ξεκίνησε μια νέα ζωή στους φρενήρεις ρυθμούς της μεγαλούπολης. Στην ιταλική πρωτεύουσα ήρθε σε επαφή με την περιθωριακή νεολαία των συνοικιών της, η οποία αποτέλεσε το υλικό για τα δύο πρώτα μυθιστορήματά του «Τα παιδιά της ζωής («I ragazzi di vita», 1955) και «Μια βίαιη ζωή» («Una vita violenta», 1959). Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι δολοφονήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1975 στην παραλία της Όστια από ένα νεαρό εκπορνευόμενο ομοφυλόφιλο, τον 17χρονο Πίνο Πελόζι (1958-2017), ο οποίος συνελήφθη και καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία. Η δολοφονία του προκαλεί μέχρι σήμερα συζητήσεις και αμφισβητήσεις, καθώς παραμένει αδιευκρίνιστο κατά πόσο επρόκειτο για έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου ή για έγκλημα με πολιτικές προεκτάσεις, που είχε οργανωθεί από ομάδα ακροδεξιών.
1922 Κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους η πρώτη ταινία με θέμα τον Δράκουλα. Πρόκειται για την εντυπωσιακή εξπρεσιονιστική ταινία «Νοσφεράτου - Η συμφωνία του τρόμου», σε σκηνοθεσία Φρίντριχ Βίλχελμ Μουρνάου.
1930 Γεννήθηκε ο Ζάν Ταμπαρί. Γάλλος σκιτσογράφος, συνδημιουργός του Ιζνογκούντ, μαζί με τον συμπατριώτη του σεναριογράφο Ρενέ Γκοσινί (Αστερίξ, Λούκι Λουκ). Ο Ζαν Ταμπαρί γεννήθηκε στη Στοκχόλμη στις 5 Μαρτίου 1930, από πατέρα μουσικό (έπαιζε βιολί) και μητέρα νοικοκυρά. Ξεκίνησε να δουλεύει ως γυψαδόρος, αλλά από το 1956 ασχολήθηκε με το σκίτσο στο εβδομαδιαίο γαλλικό περιοδικό Vaillant. Την ίδια χρονιά δημιούργησε τη σειρά κόμικς Richard et Charlie, με ήρωες δύο φίλους με διαφορετικούς χαρακτήρες, τον Ρισάρ και τον Σαρλί, που μπλέκουν σε περιπέτειες. Το 1959 το πενάκι του «γεννά» τον Totoche (Τοτός) και τους φίλους του, μια χαρούμενη και ζωηρή παρέα παιδιών, που ζουν και δρουν στο Παρίσι. Τον επόμενο χρόνο συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον σεναριογράφο Ρενέ Γκοσινί και δημιουργεί τον Valentin (Βαλεντέν), ένα νεαρό αφελή αλήτη, που περιπλανιέται στη γαλλική επαρχία και μπλέκει σε απίστευτες περιπέτειες παρά τη θέλησή του. Το 1962 έρχεται η αναγνώριση για τον Ταμπαρί, όταν συνεργάζεται και πάλι με τον Γκοσινί και σχεδιάζει τον ραδιούργο βεζίρη Ιζνογκούντ (από τις αγγλικές λέξεις «is no good») που «θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη», ανατρέποντας τον καλό χαλίφη της Βαγδάτης. Η πρώτη ιστορία κυκλοφορεί στις 15 Ιανουαρίου 1962 με τον τίτλο Les aventures du Calife Haroun el Poussah (Οι περιπέτειες του χαλίφη Χαρούν αλ Πουσάχ) και δημοσιεύεται στο περιοδικό Pilote. Ο κακός Ιζνογκούντ γρήγορα θα επισκιάσει τον καλό χαλίφη και θα αναδειχθεί σε πρωταγωνιστή της σειράς. Έτσι, το κόμικ θα μετονομασθεί σε Les aventures d'Iznogoud (Οι περιπέτειες του Ιζνογκούντ). Μετά τον θάνατο του Γκοσινί το 1977, ο Ταμπαρί θα συνεχίσει τη σειρά μόνος του, γράφοντας και το σενάριο. Στα τέλη της δεκαετίας του '70 γνωρίζεται με τον νεαρό γάλλο δημοσιογράφο Φρανσίς Σλομκά, με τον οποίο συνεργάζεται στη δημιουργία των περιπετειών του Totoche και των Corinne à Jeannot, δύο ηρώων από τη σειρά Richard et Charlie. Το 2004, ο Ζαν Ταμπαρί υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο, που ανέστειλε τη δημιουργική του δραστηριότητα. Πέθανε στις 18 Αυγούστου 2011 στο χωριό Πον-Λ’ Αμπέ-ντ’ Αρνού της νοτιοδυτικής Γαλλίας, όπου ζούσε τα τελευταία τριάντα χρόνια.
1933 Γεννήθηκε ο διεθνής ποδοσφαιριστής Κώστας Λινοξυλάκης. Ξεκίνησε την καριέρα του από τον Αστέρα Αθηνών και το 1951 πήρε μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, με τη φανέλα του οποίου αγωνίστηκε μέχρι το 1963 και υπήρξε για πολλά χρόνια αρχηγός της ομάδας. Συμμετείχε σε 101 αγώνες πρωταθλήματος με τους “πράσινους”, ενώ αγωνίστηκε και πέντε φορές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Κατέκτησε 4 πρωταθλήματα (1953, 1960, 1961, 1962) και ένα κύπελλο (1955). Συμμετείχε στον πρώτο επίσημο Ευρωπαϊκό αγώνα στην ιστορία του Παναθηναϊκού για το Κύπελλο Πρωταθλητριών, όπως και την επόμενη χρονιά με τη Γιουβέντους όταν ο Παναθηναϊκός απέσπασε τον πρώτο ευρωπαϊκό βαθμό του. Το 1956 συμμετείχε στην ταινία “Οι άσσοι του γηπέδου” (γνωστή και ως “Κυριακάτικοι Ήρωες”), στο πλευρό σημαντικών ποδοσφαιριστών της εποχής, όπως ο Ανδρέας Μουράτης, ο Λάκης Πετρόπουλος, ο Στάθης Μανταλόζης, ο Κώστας Πούλης και άλλοι.
1933 Στον απόηχο του εμπρησμού του Γερμανικού Κοινοβουλίου-Ράιχσταγκ (προβοκάτσια των Ναζί που αποδόθηκε στους κομμουνιστές) και μέσα σε ένα όργιο αίματος, διωγμών, βασανισμών και συκοφαντικής εκστρατείας κατά των κομμουνιστών διεξάγονται εκλογές στην Γερμανία. Παρόλα αυτά, στις εκλογές της 5/3 το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν σημείωσε ιδιαίτερη πτώση, λαμβάνοντας 4.848.000 ψήφους και εκλέγοντας 81 βουλευτές. Στις εκλογές το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP) του Χίτλερ κερδίζει το 43,9% των ψήφων. Τέσσερις μέρες μετά οι Ναζί συλλαμβάνουν τους κομμουνιστές βουλευτές και το ΚΚ Γερμανίας τίθεται και επίσημα πια εκτός νόμου.
1940 Παρθενική παράσταση της Λυρικής Σκηνής Αθηνών, με την οπερέτα του Στράους «Νυχτερίδα».
1942 Γεννήθηκε ο Φελίπε Γκονζάλες, ισπανός σοσιαλιστής πολιτικός, που διατέλεσε πρωθυπουργός της Ισπανίας από το 1982 έως το 1996.
1943 Μεγάλη απεργία ξεσπά στο Τορίνο της φασιστικής Ιταλίας. Οι εργάτες απαιτούν αυξήσεις στα δελτία τροφίμων, στους μισθούς, αλλά και τον τερματισμό του πολέμου. Οι Αρχές απάντησαν με καταστολή και συλλήψεις των επικεφαλής των κινητοποιήσεων. Ωστόσο, το απεργιακό ρεύμα φούντωσε και τους επόμενους μήνες επεκτάθηκε και σε άλλες πόλεις της Ιταλίας.
1943 Μεγάλες απεργίες των εργαζομένων στην Αθήνα και τον Πειραιά. Πάνω από 200.000 λαού διαδηλώνουν στους δρόμους της πρωτεύουσας ενάντια στην πολιτική επιστράτευση που κήρυξαν οι δυνάμεις Κατοχής. Στις συγκρούσεις με τους κατακτητές οι διαδηλωτές είχαν απώλειες 10 νεκρούς και πάνω από 134 τραυματίες. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο σπουδαστής Εδμόνδος Τορόν και ο Κώστας Ωραιόπουλος. Όμως ο λαός είχε νικήσει.Οι διαδηλωτές όρμησαν στο υπουργείο Εργασίας και έκαψαν τις καταστάσεις επιστράτευσης. Οι Γερμανοί δήλωσαν πως το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης δεν θα ισχύσει για την Ελλάδα.
1946 Ο Γουίνστον Τσόρτσιλ μιλά στο Φούλτον του Μιζούρι όπου εισάγει στο πολιτικό λεξιλόγιο την έκφραση «σιδηρούν παραπέτασμα», που αναφέρεται στις σοσιαλιστικές χώρες.
1950 Μέσα σε κλίμα έντονης τρομοκρατίας και διώξεων διεξάγονται βουλευτικές εκλογές. Παρ’ όλα αυτά, ο συνδυασμός της «Δημοκρατικής Παράταξης», ο οποίος υποστηρίχτηκε από το ΚΚΕ, πήρε 163.824 ψήφους (9,7%) και 18 έδρες στη Βουλή. Πρώτο Κόμμα αναδείχθηκε το Λαϊκό Κόμμα με 18,8%.
1951 Πίσω από τις φυλακές του Γεντί Κουλέ εκτελείται ο ΕΠΟΝίτης Νίκος Νικηφορίδης και οι σύντροφοί του Θεόδωρος Ορφανίδης, Μόσχος Στογιάννης, Κώστας Σπρίντζος, Μήτσος Κωνσταντίνου, Μπάμπης Παπαδόπουλος, Ρήγας Παραθυράς. Ο Ν. Νικηφορίδης είχε καταδικαστεί σε θάνατο ως επικεφαλής της «τρομοκρατικής κομμουνιστικής οργανώσεως» Δημοκρατικό Φιλειρηνικό Μέτωπο των Νέων, επειδή μάζευε υπογραφές γύρω από την Έκκληση της Στοκχόλμης για την Ειρήνη
1953 Πέθανε ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, Ιωσήφ Στάλιν. Σοβιετικός κομμουνιστής ηγέτης, που κυβέρνησε με σιδηρά πυγμή τη Σοβιετική Ένωση από το 1924 έως το 1953. Άσκησε, πιθανώς, την πιο απόλυτη πολιτική εξουσία από κάθε άλλη προσωπικότητα της ιστορίας. Εκβιομηχάνισε την ΕΣΣΔ, κολεκτιβοποίησε δια της βίας τη γεωργία, σταθεροποίησε τη θέση του με πρωτοφανή τρομοκρατία, συνέβαλε στη συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και επέκτεινε τον σοβιετικό έλεγχο σε μία ζώνη που περιλάμβανε κράτη της ανατολικής Ευρώπης. Κύριος αρχιτέκτονας του σοβιετικού ολοκληρωτισμού και ικανός στην οργάνωση, αλλά ανελέητος στην εφαρμογή της, κατάργησε και τα τελευταία ίχνη ατομικής ελευθερίας, ενώ απέτυχε να προαγάγει την ατομική ευημερία. Δημιούργησε ένα ισχυρό στρατιωτικό - βιομηχανικό σύμπλεγμα και οδήγησε τη Σοβιετική Ένωση στην πυρηνική εποχή. Δικαίως αποκλήθηκε από τους μελετητές «Ιβάν ο Τρομερός του 20ου αιώνα», αν και δεν ήταν Ρώσος. *Γέννηση - Νεανικά Χρόνια: Ο Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1879 (18 Δεκεμβρίου με το νέο ημερολόγιο) στο Γκόρι της Γεωργίας, που ήταν τότε αποικία της τσαρικής Ρωσίας. Ήταν γιος ενός φτωχού τσαγκάρη, του Βησαρίωνος Τζουγκασβίλι και της Κετεβάν (Αικατερίνης) Γκελάτζε, μιας θρησκευόμενης γυναίκας που ξενόπλενε για να συμπληρώσει το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα. Σε ηλικία επτά ετών έπαθε ευλογιά. Επέζησε, αλλά το πρόσωπό του παρέμεινε σημαδεμένο για το υπόλοιπο της ζωής του. Εξ αυτού του γεγονότος γινόταν αντικείμενο περιπαικτικών σχολίων από τους συνομηλίκους του. Υπήρξε πανέξυπνος και άριστος μαθητής. Με πρωτοβουλία της μητέρας του, η οποία ήθελε να τον δει ιερέα, γράφτηκε το 1888 στην εκκλησιαστική σχολή του Γκόρι, όπου έμαθε τα ρωσικά, τα οποία πάντα μιλούσε με τη χαρακτηριστική γεωργιανή προφορά. Το 1894, σε ηλικία 15 ετών, «βαπτίζεται» στο πνεύμα της ανταρσίας και της αμφισβήτησης για τους ρώσους καταπιεστές και αρχίζει να διαβάζει «απαγορευμένα» βιβλία του Κάρολου Δαρβίνου και του ρώσου στοχαστή και επαναστάτη Νικολάι Τσερνισέφσκι. Τον Μάιο του ιδίου χρόνου αποβάλλεται από την εκκλησιαστική σχολή. *Η άνοδος στην εξουσία: Η κατάρρευση του τσαρικού καθεστώτος τον βρίσκει πλέον μέλος της ηγετικής ομάδας των μπολσεβίκων, έτοιμος να δράσει κατά των αστών που κατέχουν πλέον την εξουσία στη Ρωσία. Βρίσκεται, όμως, ακόμη υπό τη σκιά του Λένιν και του Τρότσκι. Το ίδιο και αμέσως μετά την ανατροπή του Κερένσκι και την κατάληψη της εξουσίας στις 25 Οκτωβρίου 1917. Γίνεται μέλος του υπουργικού συμβουλίου της πρώτης υπό τον Λένιν κομμουνιστικής κυβέρνησης και αρχίζει να νιώθει ο «τρίτος άνθρωπος» της Ρωσίας. Το 1919 παντρεύεται σε δεύτερο γάμο τη Ναντέζντα Αλιλούγεβα (1901-1932), κόρη του ρώσου επαναστάτη Σεργκέι Αλιλούγεφ, με την οποία θα αποκτήσει δύο παιδιά, τον Βασίλι Τζουγκασβίλι (1921-1962) και τη Σβετλάνα Αλιλούγεβα (1926-2011), η οποία θα απασχολήσει αρκετά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όταν το 1967 θα αυτομολήσει στη Δύση και θα λάβει την αμερικανική υπηκοότητα. Με τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου γίνεται μέλος του πολιτικού γραφείου (politburo) και στις 3 Απριλίου 1922 γενικός γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του κόμματος. Ο Λένιν διαισθανόμενος τις μεθόδους του μαθητή και συνεργάτη του, τον κρίνει ακατάλληλο για διάδοχό του στην ηγεσία του κράτους. Όμως, μετά το θάνατο του (21 Ιανουαρίου 1924), ο Στάλιν καταφέρνει να παραγκωνίσει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους και να αναλάβει την ηγεσία του κόμματος. Εξόντωσε όλους όσοι τον παρακινούσαν να μετριάσει τη στυγνή δικτατορία του και ανάμεσά τους διάσημους μπολσεβίκους, όπως ο Κίροφ, ο Κάμενεφ, ο Ζινόβιεφ και αργότερα ο Τρότσκι. *Η μονοκρατορία του Στάλιν: Από το 1928 ο Στάλιν κυβερνά την αχανή χώρα ως απόλυτος μονάρχης. Η εποχή της τρομοκρατίας βρίσκεται στο απόγειό της, με την εξαπόλυση τρομερών διώξεων εναντίον υπαρκτών και μη αντιπάλων του καθεστώτος του σ’ όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, κυρίως το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1930. Η κόρη του Σβετλάνα κατήγγειλε ότι μαζί με τους εκατομμύρια ανθρώπους που έστειλε στο θάνατο, οδήγησε και τη μητέρα της στην αυτοκτονία. Οι διωγμοί έδωσαν τη δυνατότητα στον Στάλιν να καθυποτάξει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και τη σοβιετική ελίτ στο σύνολό της. Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του, έχοντας υιοθετήσει το δόγμα «σοσιαλισμός σε μία χώρα» (σε αντίθεση με τον διεθνισμό του Τρότσκι), εγκαταλείπει τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ) του Λένιν, που είχε εισάγει στοιχεία της ελεύθερης αγοράς στη σοβιετική οικονομία, και προωθεί τη βίαιη εκβιομηχάνιση της χώρας του με θύματα αμέτρητους, εύπορους και μη, χωρικούς, που υπόκεινται σε αρπαγή της παραγωγής και κολεκτιβοποίηση της γης τους. Οι απείθαρχοι συλλαμβάνονται, τουφεκίζονται ή εξορίζονται, ή ακόμη υποχρεώνονται να εργαστούν υπό άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης («γκουλάγκ»), ενώ για σφάλματα του συστήματος ανακαλύπτονται εξιλαστήρια θύματα που κατηγορούνται σε δίκες - παρωδίες. Υπολογίζεται ότι 25 εκατομμύρια νοικοκυριά αναγκάστηκαν να ενταχθούν σε κολεκτίβες ή κρατικά αγροκτήματα μέσα σε λίγα χρόνια. Η κολεκτιβοποίηση της γεωργίας προκάλεσε λιμό τεραστίων διαστάσεων στην Ουκρανία («Χολομοντόρ») και περίπου 10 εκατομμύρια χωρικοί πέθαναν, εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής του Στάλιν. Το μεγαλύτερο από τα επιτεύγματα του Στάλιν ήταν η εκβιομηχάνιση της Σοβιετικής Ένωσης, που ήταν ακόμη εξαιρετικά καθυστερημένη σε σύγκριση με τις μεγάλες βιομηχανικές χώρες του κόσμου. Μέσα σε μία δεκαετία (1928-1937) κατάφερε να αυξήσει το σύνολο της βιομηχανικής παραγωγής της Σοβιετικής Ένωσης σε τέτοιο σημείο, ώστε μόνο το σύνολο της βιομηχανικής παραγωγής των ΗΠΑ μπορούσε να το ξεπεράσει. *Ο ρόλος του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: Η αμφιλεγόμενη απόφαση του, στο ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, να συνάψει σύμφωνο μη επιθέσεως με τη Γερμανία, γνωστό ως Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ (23 Αυγούστου 1939), καυτηριάζεται από πολλούς στη Δύση. Έχοντας εξασφαλίσει, ωστόσο, την πολεμική προετοιμασία της χώρας του, δεν αργεί να ταχθεί υπέρ των συμμάχων και να καταξιωθεί ως ένας από τους βασικούς ηγέτες του αντιφασιστικού στρατοπέδου. Οι επιτυχίες του «Κόκκινου Στρατού» στην αντιμετώπιση της γερμανικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση και η συμβολή του στον τερματισμό του πολέμου ανεβάζουν κατακόρυφα τη φήμη του. Η διπλωματική του δεινότητα στις συναντήσεις κορυφής των Συμμάχων εντυπωσιάζουν τον βρετανό πρωθυπουργό Γουίνστον Τσόρτσιλ και τον αμερικανό πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούζβελτ. *Παγκόσμιος Ηγέτης - Θάνατος: Μεταπολεμικά και με την οριστική κατανομή των σφαιρών επιρροής, ο Στάλιν έχει αυξήσει τους «υπηκόους» του κατά περίπου εκατό εκατομμύρια, με την «κομμουνιστικοποίηση» των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και τον έλεγχό της από τη Μόσχα. Η διαλλακτική στάση απέναντι στους συμμάχους - και ιδίως τις Ηνωμένες Πολιτείες - είναι πια παρελθόν. Η χώρα του πλέον είναι μία βιομηχανική και στρατιωτική δύναμη, η δεύτερη ισχυρότερη χώρα μετά τις ΗΠΑ, και αποτελεί υπολογίσιμο αντίπαλο στον αγώνα για παγκόσμια επιρροή («Ψυχρός Πόλεμος»). Το 1949 η Ρωσία του Στάλιν γίνεται η δεύτερη σημαντικότερη πυρηνική δύναμη στον κόσμο. Ο Στάλιν γινόταν όλο και πιο καχύποπτος και παρανοϊκός, κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Τον Ιανουάριο του 1953 διατάσσει τη σύλληψη επιφανών γιατρών του Κρεμλίνου - κυρίως Εβραίων - με την κατηγορία ότι με ιατροφαρμακευτικά μέσα εξόντωναν σοβιετικούς ηγέτες. Ίσως να ήταν το πρόσχημα για ένα ακόμα μεγάλο κύμα τρομοκρατίας, με το οποίο θα ξεκαθάριζε τους λογαριασμούς του με τους πολιτικούς του αντιπάλους μέσα στο ΚΚΣΕ. Τον πρόλαβε, όμως, ο θάνατος, στις 5 Μαρτίου 1953, που προκλήθηκε από εγκεφαλική αιμορραγία. Η σορός του τοποθετήθηκε δίπλα στη σορό του Λένιν, στο Μαυσωλείο της Κόκκινης Πλατείας στη Μόσχα. Η προσωπολατρία και το σύστημα που ο ίδιος επινόησε και εγκαθίδρυσε στη χώρα (σταλινισμός) θα αρχίσουν να «ξηλώνονται» αμέσως μετά το θάνατό του από τον διάδοχό του Νικίτα Χρουστσόφ.
1953 Πεθαίνει ο μεγάλος σοβιετικός συνθέτης Σεργκέι Προκόβιεφ.
1956 Κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους η ταινία του Νίκου Κούνδουρου «Ο Δράκος», με πρωταγωνιστή τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Θεωρείται μία από τις κορυφαίες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου
1959 Ο Γερμανός εγκληματίας πολέμου Μαξ Μέρτεν καταδικάζεται σε 25ετή κάθειρξη από το Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου της Αθήνας. (Υπόθεση Μέρτεν)
1962 Σε συγκέντρωση της νεολαίας του «Κέντρου» στο Θέατρο «Χατζηχρήστου» φωνάζεται για πρώτη φορά το σύνθημα «1–1‑4», με το οποίο ονομάστηκε τελικά το κίνημα ολόκληρης περιόδου. Ξεκίνησε με αφορμή τις εκλογές της «βίας και νοθείας» του Κ. Καραμανλή το 1961 και είχε να κάνει με το αίτημα για εκδημοκρατισμό. Πήρε το όνομά του από το άρθρο 114 του Συντάγματος το οποίο όριζε πως η τήρηση των άρθρων του, επαφίονταν στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
1963 Γεννήθηκε ο Κώστας Ευριπιώτης. Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Ο ρόλος που τον σημάδεψε ήταν του σμηνίτη Γεωργίου Βλάχου στη σειρά «Της Ελλάδος τα παιδιά».
1964 Πεθαίνει ο Μίλτος Μανάκης, που, μαζί με τον αδελφό του Γιαννάκη, θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους κινηματογραφιστές των Βαλκανίων.
1966 Αεροσκάφος της BOAC συντρίβεται στο όρος Φούτζι στην Ιαπωνία, σκοτώνοντας 124 άτομα.
1968 Ολοκληρώνεται η νέα εθνική οδός Λάρισας-Θεσσαλονίκης.
1970 Η Συνθήκη μη διάδοσης πυρηνικών όπλων τίθεται σε ισχύ μετά την επικύρωσή της από 43 κράτη.
1972 Ο Μίκης Θεοδωράκης εγκαταλείπει το ΚΚΕ.
1992 Ο φιλόσοφος Κώστας Αξελός αναγορεύεται επίτιμος διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου. Η καθιερωμένη ομιλία του είχε τίτλο «Από το εργαστήρι της σκέψης».
1998 Η NASA ανακοινώνει ότι η ερευνητική αποστολή Clementine, που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη, ανακάλυψε νερό στους πολικούς κρατήρες αρκετό για να συντηρήσουν μία ανθρώπινη αποικία καθώς και ένα σταθμό ανεφοδιασμού πυραύλων.
1991 Πέθανε ο Δημήτρης Χριστοδούλου. Έλληνας ποιητής και συγγραφέας. Στίχοι του μελοποιήθηκαν από σημαντικούς συνθέτες και αποτύπωσαν τους καημούς και τις ελπίδες του ελληνικού λαού. Ο Δημήτρης Χριστοδούλου ήταν ένας από τους παραγωγικότερους μεταπολεμικούς λογοτέχνες, με 30 ποιητικές συλλογές, 15 μυθιστορήματα και 14 θεατρικά έργα. Αγαπήθηκε ιδιαίτερα για τους στίχους του που μελοποιήθηκαν από σημαντικούς έλληνες συνθέτες και αποτύπωσαν τους καημούς και τις ελπίδες του ελληνικού λαού. Ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του πρώτα και πάνω απ’ όλα ποιητή. Ο Δημήτρης Χριστοδούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, ενώ κατά τη διάρκεια της εφηβείας του γνώρισε την αγριότητα της Κατοχής. Εντάχθηκε στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και εκτοπίστηκε από τους Άγγλους στο στρατόπεδο Ελ Ντάμπα της Αιγύπτου. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα ξεκίνησε σπουδές υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πολιτικής επιστήμης στην τότε Πάντειο Σχολή (νυν Πάντειο Πανεπιστήμιο). Παράλληλα, εργαζόταν ως υπάλληλος στη ΔΕΗ. Στα ελληνικά γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1952 με την ποιητική συλλογή «Νυχτοφύλακες». Ακολούθησαν 29 ακόμη ποιητικές συλλογές, ανάμεσα στις οποίες οι πιο χαρακτηριστικές είναι τα «Μικρά Λυρικά» (1966), «Αιχμές» (1967) και «Της εξορίας» (1974). Η τελευταία του συλλογή «Σιωπές» εκδόθηκε λίγους μήνες πριν από το θάνατό του. Το 1955 πρωτοπάτησε το θεατρικό σανίδι με τον Όμιλο Αρχαίας Τραγωδίας, ενώ έπαιξε ακόμη στους θιάσους του Δημήτρη Μυράτ και του Δημήτρη Χορν. Το 1957 έγραψε το πρώτο του θεατρικό έργο με τίτλο «Αίγισθος» και ακολούθησαν άλλα 13, τα περισσότερα από τα οποία παίχτηκαν από διάφορους θιάσους. Απ’ αυτά αναφέρουμε «Το ψέμα του Ιάσονα» (1959), «Τα όπλα του Αχιλλέα» (1964) και «Γωνιά, ποτάμι και γέφυρα» (1970).Το 1976 παρουσίασε «Το Γούπατο», το πρώτο του μυθιστόρημα, για να ακολουθήσουν άλλα 14, μεταξύ των οποίων «Το Σαράβαλο» (1977), «Το Πατάρι» (1978), «Το Ατελιέ» (1979) και «Η ώρα των πριγκήπων» (1990). Έγραψε ακόμη διηγήματα κι εκανε μεταφράσεις από τα Γαλλικά, τα Αγγλικά, τα Ιταλικά και τα Γερμανικά. Ευρύτερα γνωστός έγινε με τους στίχους του που μελοποίησαν κορυφαίοι έλληνες συνθέτες. Οι πρώτοι απ’ αυτούς μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 («Βράχο βράχο τον καημό μου», «Γωνιά, γωνιά», «Είναι μεγάλος ο καημός», «Βραδυάζει», «Κουράστηκα να σε κρατώ»). Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον Γιώργο Ζαμπέτα («Κοντά στα ξημερώματα», «Δεν έχει δρόμο να διαβώ», «Τι να φταίει», «Χωρισμός»), με τον Γιάννη Μαρκόπουλο («Θησέας»), με τον Σταύρο Ξαρχάκο («Ωραίος που είσαι αυγερινέ»), με τον Μάνο Λοΐζο (οι στίχοι ολόκληρου του δίσκου «Καλημέρα ήλιε», όπου και το ομώνυμο τραγούδι που ακουγόταν για πολλά χρόνια στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ), με τον Μίμη Πλέσσα («Είμαι Μικρός Και Σ' Αγαπώ», «Κράτα Το Φιλί», «Έλα Και Πάρε Ότι Θες», «Μάζεψε Τα Παραγάδια», «Κοριτσάκι-Κοριτσάκι», «Τα Φιλιά»), με τον Ζορζ Μουστακί («Μεσόγειος», «Μοναξιά», «Μέτοικος»), τον Λίνο Κόκοτο (στον δίσκο «Τα αντιπολεμικά»), τον Νίκο Μαμαγκάκη («Αγάπη») και τον Χρήστο Λεοντή («Στου γιαλού την άκρη»). Ο Δημήτρης Χριστοδούλου πέθανε στις 5 Μαρτίου 1991, σε ηλικία 67 ετών. Νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Αθήνας, καθώς έπασχε από μυελοσκλήρυνση, μία σπάνια μορφή καρκίνου του μυελού των οστών.
1994 Ενεργοποιείται το πρώτο πρόγραμμα spam στην ιστορία του Ίντερνετ για την αποστολή ανεπιθύμητων e-mail. To χρησιμοποιεί ένας αμερικανός δικηγόρος ονόματι Λόρενς Κάντερ για να διαφημίσει τις υπηρεσίες του. Η ονομασία spam για το συγκεκριμένο είδος ηλεκτρονικής αλληλογραφίας προέρχεται από το ομώνυμο τηλεοπτικό σκετς των Μόντι Πάιθον και καθιερώθηκε από τη διαδικτυακή κοινότητα.
2000 Πέθανε η Ρένα Ντορ. Μπριόζα και σκερτσόζα ελληνίδα ηθοποιός, που έγραψε τη δική της ξεχωριστή ιστορία στο μουσικό θέατρο τις δεκαετίες του ’50 και του ‘60.
2011 Πέθανε ο τραγουδοποιός Μανώλης Ρασούλης
2013 Πεθαίνει ο Ούγκο Τσάβεζ Φρίας, πρώην στρατιωτικός και Πρόεδρος της Βενεζουέλας από το 1999 έως το 2013. Αμφιλεγόμενος πολιτικός ηγέτης, που κυβέρνησε τη Βενεζουέλα από το 1998 έως το 2013. Για τα λαϊκά στρώματα της πετρελαιοπαραγωγού Βενεζουέλας και της Λατινικής Αμερικής ήταν ο ήρωάς τους, για τους Αμερικανούς ήταν δικτάτορας και ο κληρονόμος του Φιντέλ Κάστρο, που έθετε σε κίνδυνο τα συμφέροντα της Δύσης στη Λατινική Αμερική. Ο Ούγο Ράφαελ Τσάβες - Φρίας (Hugo Rafael Chávez Frías) γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου 1954 στην πόλη Σαμπανέτα της βορειοδυτικής Βενεζουέλας. Ήταν το δεύτερο από τα επτά παιδιά ενός ζευγαριού δασκάλων, οι οποίοι τα έφερναν δύσκολα, γι’ αυτό και ο μικρός Ούγο μεγάλωσε με τη γιαγιά του. Πιστός Καθολικός, ξεκίνησε από παπαδάκι στην τοπική εκκλησία και προς στιγμήν σκέφτηκε να ακολουθήσει το ιερατικό σχήμα. Τελικά, τον κέρδισε ο στρατός και την περίοδο 1971-1975 φοίτησε στη Στρατιωτική Ακαδημία του Καράκας. Μετά την αποφοίτησή του τοποθετήθηκε ως αξιωματικός διαβιβάσεων κοντά στη γενέτειρα του. Είχε όλο τον χρόνο να διαβάσει Μαρξ, Λένιν, Μάο, Γκεβάρα και βιβλία για τον στρατηγό Εζέκιελ Ζαμόρα (1817-1860), τον οποίο θαύμαζε. Ο Ζαμόρα ήταν μία από τις ηγετικές προσωπικότητες των φιλελευθέρων στις εμφύλιες συγκρούσεις με τους συντηρητικούς μεγαλοτσιφλικάδες της Βενεζουέλας το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα. Η εμπλοκή του στην καταδίωξη επαναστατικών οργανώσεων της Αριστεράς και η σκληρότητα που τις αντιμετώπιζε ο στρατός, τον έπεισε ότι η χώρα χρειαζόταν μία αριστερή κυβέρνηση για να πατάξει τη διαφθορά, που βασίλευε τόσο στο στρατό, όσο και στην πολιτική εξουσία, στην οποία εναλλάσσονταν δύο κόμματα, ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό. Το 1983 ίδρυσε μέσα στους κόλπους του στρατού ένα μυστικό πυρήνα με την επωνυμία «Μπολιβαριανό Επαναστατικό Κίνημα 200» (MBR-200), με πηγή έμπνευσης τον Ζαμόρα, αλλά και τον Σιμόν Μπολιβάρ, τον απελευθερωτή της Λατινικής Αμερικής από την ισπανική κατοχή. Στις 4 Φεβρουαρίου 1992 ηγήθηκε πραξικοπήματος κατά του κεντροαριστερού προέδρου της Βενεζουέλας, Κάρλος Άντρες Πέρες, το οποίο είχε αιματηρή κατάληξη, με 18 νεκρούς και 60 τραυματίες. Η απόπειρα για την κατάληψη της εξουσίας απέτυχε και ο Τσάβες συνελήφθη. Μέσα από τη φυλακή πραγματοποίησε και δεύτερη απόπειρα πραξικοπήματος, το Νοέμβριο του 1992, το οποίο απέτυχε επίσης. Το 1994 ο Τσάβες βγήκε από τη φυλακή με αμνηστία και αποφάσισε να κινηθεί με κοινοβουλευτικά μέσα για την κατάληψη της εξουσίας και την πραγμάτωση των οραμάτων του. Το «Μπολιβαριανό Επαναστατικό Κίνημα 200» έγινε πολιτικό κόμμα με την επωνυμία «Κίνημα για την Πέμπτη Δημοκρατία» (MVR) και άρχισε να αποκτά μαζικό χαρακτήρα. Στις 6 Δεκεμβρίου 1998 εξελέγη πρόεδρος της Βενεζουέλας και άρχισε να εφαρμόζει το πρόγραμμά του, που περιλάμβανε αναδιανομή της γης, προγράμματα στέγασης, μόρφωσης, περίθαλψης και παιδείας για τους φτωχούς. Ακολούθησε η σαρωτική νίκη του κόμματός του στις εκλογές για τη Συντακτική Εθνοσυνέλευση, αφού κατέλαβε της 120 από τις 131 έδρες του κοινοβουλίου. Βάσει του νέου Συντάγματος, η χώρα μετονομάστηκε σε «Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας», για να τιμηθεί ο ήρωας της ανεξαρτησίας, Σιμόν Μπολιβάρ. Η θητεία του προέδρου αυξήθηκε σε 6 χρόνια και επετράπη η δεύτερη θητεία, ενώ δόθηκαν μεγαλύτερα δικαιώματα. Οι πολιτειακές αλλαγές εγκρίθηκαν σε δημοψήφισμα, το Δεκέμβριο του 1999. Τον Ιούλιο του 2000 διεξήχθησαν εκλογές για την Εθνοσυνέλευση. Ταυτόχρονα, ο Τσάβες πέτυχε την επανεκλογή του στην προεδρία το 2001. Τον Απρίλιο του 2002 η εξουσία του αμφισβητήθηκε από τον στρατό και την παλιά ελίτ της χώρας, που άρχισε να χάνει τα προνόμια της. Οι ΗΠΑ δρούσαν πάντα υπογείως για να ανατρέψουν τον Τσάβες, τον οποίο θεωρούσαν ένα νέο Κάστρο, που θα έβαζε σε κίνδυνο τα συμφέροντά τους στη δική τους «αυλή», όπως θεωρούσαν τη Λατινική Αμερική. Ο Τσάβες έχασε για λίγες μέρες την εξουσία, άλλα επανήλθε θριαμβευτικά με τη βοήθεια των υποστηρικτών του στις 13 Απριλίου. Στις 3 Δεκεμβρίου 2006 ο Τσάβες επανεξελέγη πρόεδρος της Βενεζουέλας για έξι ακόμη χρόνια, με το εντυπωσιακό 63% των ψήφων. Και σε αυτές τις εκλογές η κοινωνία της Βενεζουέλας ήταν ιδιαίτερα πολωμένη. Τα μεγάλα στρώματα των φτωχών, το 80% του πληθυσμού, επικρότησε τα φιλολαϊκά μέτρα του Τσάβες στην υγεία, την παιδεία και τη στέγαση, που χρηματοδοτήθηκαν από την αναδιανομή των κερδών από το πετρέλαιο, ενώ η πλειονότητα των μελών της μεσαίας τάξης και η βαθύπλουτη πετρελαϊκή ελίτ τον θεωρούσε ακόμα δικτάτορα. Η επανεκλογή του για τρίτη φορά ερμηνεύτηκε από τον Τσάβες ως ψήφος υπέρ του σοσιαλιστικού του σχεδίου. Προεκλογικά είχε εξαγγείλει την επιτάχυνση της αγροτικής μεταρρύθμισης με τη διανομή σε ακτήμονες μεγάλων γεωργικών «τσιφλικιών» και την ενίσχυση του κρατικού ελέγχου στο πετρελαϊκό μονοπώλιο της χώρας. Τη βραδιά της επανεκλογής του φώναζε στους χιλιάδες οπαδούς του που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το προεδρικό μέγαρο Μιραφλόρες: «Ζήτω η σοσιαλιστική επανάσταση! Το πεπρωμένο έχει γραφτεί». «Μια νέα εποχή ξεκίνησε», συνέχιζε, «Δείξαμε ότι η Βενεζουέλα είναι κόκκινη! ...Κανείς δεν πρέπει να φοβάται το σοσιαλισμό... Ο σοσιαλισμός είναι ανθρώπινος. Ο σοσιαλισμός είναι αγάπη. ...Κάτω ο ιμπεριαλισμός! Χρειαζόμαστε ένα καινούργιο κόσμο!», εξαπολύοντας, παράλληλα, μια ακόμη επίθεση στο «διάβολο» Τζορτζ Μπους. Τον επόμενο χρόνο ο Τσάβες υπέστη την πρώτη του ήττα, με την καταψήφιση των σχεδιαζόμενων από τον ίδιο συνταγματικών τροποποιήσεων. Στο σχετικό δημοψήφισμα στις 2 Δεκεμβρίου 2007 οι πολίτες με οριακή πλειοψηφία 50,7% έναντι 49,2%, απέρριψαν το πακέτο των μεταρρυθμίσεων, με το οποίο θα μπορούσε να διεκδικεί εφ’ όρου ζωής την επανεκλογή του, να καταργήσει την αυτονομία της κεντρικής τράπεζας, να ενισχύσει τον έλεγχό του στις ένοπλες δυνάμεις και να περιορίσει την ελευθεροτυπία σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Όμως, στις 15 Φεβρουαρίου 2009 κέρδισε το δημοψήφισμα για την κατάργηση του συνταγματικού άρθρου, το οποίο περιόριζε στις δύο θητείες την παραμονή του ίδιου προσώπου στο ανώτατο αξίωμα της χώρας κι έτσι μπορούσε να διεκδικήσει και τρίτη προεδρική θητεία. Στις βουλευτικές εκλογές που διενεργήθηκαν το 2010, το κυβερνών Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας, όπως είχε μετονομαστεί το κόμμα του από το 2007, κέρδισε τις εκλογές, χωρίς όμως αυτοδυναμία. Το 2011 ο Τσάβες ασθένησε σοβαρά από καρκίνο κι εμπιστεύτηκε την τύχη της υγείας του σε Κουβανούς γιατρούς στην Αβάνα. Καίτοι σοβαρά άρρωστος κέρδισε και τις προεδρικές εκλογές της 7ης Οκτωβρίου 2012, εξασφαλίζοντας μία νέα εξαετή θητεία. Όμως, ο καρκίνος τελικά τον κατέβαλε και ο Ούγο Τσάβες άφησε την τελευταία του πνοή τις πρώτες απογευματινές ώρες της 5ης Μαρτίου 2013. Στις τελευταίες ώρες της ζωής του τον συντρόφευσαν τα τέσσερα παιδιά του από τους δύο γάμους του, με τη συντοπίτισσά του Νάνσι Κολμενάρες και τη δημοσιογράφο Μαριζάμπελ Ροντρίγκες (1997-2004). Στα δεκατρία χρόνια που κυβέρνησε τη Βενεζουέλα ο Τσάβες, πολλά άλλαξαν προς το καλύτερο, ιδίως για τα λαϊκά στρώματα. Αυτό που δεν άλλαξε προς το καλύτερο ήταν ο υψηλότατος πληθωρισμός, που σύμφωνα με στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας της Βενεζουέλας, έκλεισε στο 27,5% το 2010, ενώ στα τρόφιμα το ποσοστό ανόδου έφθασε και το 40%. Εξίσου σοβαρό και το θέμα της ασφάλειας. Ακόμα και ο ίδιος ο Τσάβες αναγνώρισε την ανάγκη να χρησιμοποιήσει μονάδες του Στρατού για να καταπολεμήσει την εγκληματικότητα. Ο Τσάβες υπήρξε σφοδρός πολέμιος του νεοφιλελευθερισμού και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όπως αποκαλούσε την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική, αν και ποτέ δεν διέκοψε την παροχή πετρελαίου προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρουσιάστηκε στην ευρύτερη περιοχή της Λατινικής Αμερικής ως ο κληρονόμος του Φιντέλ Κάστρο και δημιούργησε «κλώνους», όπως ο Έβο Μοράλες της Βολιβίας. Καλλιέργησε μία επαναστατική, αλλά αμφιλεγόμενη εικόνα, έχοντας πολιτική φιλία με «προσωπικότητες-παρίες» της διεθνούς πολιτικής σκηνής, όπως ο Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης, ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ του Ιράν και ο Μπασάρ αλ-Άσαντ της Συρίας.
2016 Πέθανε ο Ρέι Τόμλινσον. Αμερικανός προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών, στον οποίον πιστώνεται η δημιουργία του e-mail και η επαναχρησιμοποίηση του συμβόλου @ στις διευθύνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Ο Ρέιμοντ Σάμουελ Τόμλινσον (Raymond Samuel Tomlinson) γεννήθηκε στο Άμστερνταμ της πολιτείας της Νέας Υόρκης στις 23 Απριλίου 1941. Τη δεκαετία του ‘60, σπούδασε ηλεκτρολόγος - μηχανολόγος στο πολυτεχνείο Ρένσελερ της Νέας Υόρκης και το ΜΙΤ της Βοστώνης. Το 1971 εργαζόταν στην εταιρεία Bolt, Beranek and Newman, την τωρινή Raytheon BBN Technologies, όταν δημιούργησε το σύστημα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για τις ανάγκες του δικτύου ARPANET, προδρόμου του Internet. Την εποχή εκείνη, μέσω του δικτύου αυτού μπορούσαν να επικοινωνούν με μηνύματα μόνο οι χρήστες από τον ίδιο διακομιστή (server). Η συνεισφορά του Τόμλινσον συνίσταται στο ότι δημιούργησε ένα σύστημα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, στο οποίο μπορούσαν να ανταλλάξουν e-mail χρήστες από διαφορετικούς διακομιστές, κάτι που σήμερα είναι κοινός τόπος. Για να το καταφέρει αυτό επανέφερε από την αφάνεια το σύμβολο @, που χρησιμοποιούσαν από την εποχή της Αναγέννησης οι λογιστές, προκειμένου να διαχωρίσει το όνομα του χρήστη (username) από την ονομασία του διακομιστή. Η ανακάλυψή του αυτή άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούν οι άνθρωποι στον επιχειρηματικό και προσωπικό χώρο, φέρνοντας επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο ψωνίζουν, κάνουν τραπεζικές συναλλαγές και κρατούν επαφή με φίλους και συγγενείς, εκατομμύρια άτομα, είτε από άκρη σε άκρη μιας πόλης είτε από μία πλευρά του ωκεανού στην άλλη. Η προσφορά του άρχισε να αναγνωρίζεται παγκόσμια, όταν η χρήση του e-mail έγινε γνωστή με τη διάδοση των προσωπικών υπολογιστών, ενώ του είχαν απονεμηθεί βραβεία από οργανισμούς τεχνολογίας, περιοδικά και τη Διεθνή Ακαδημία Ψηφιακών Τεχνών και Επιστημών.
2016 Πέθανε ο Παναγιώτης Τέτσης. Σπουδαίος έλληνας ζωγράφος, από τους κορυφαίους εικαστικούς καλλιτέχνες της μεταπολεμικής περιόδου. Το έργο του εντάσσεται στο κλίμα τής μετα-ιμπρεσιονιστικής παραστατικής ζωγραφικής. Ο Παναγιώτης Τέτσης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1925. O πατέρας του διατηρούσε καφενείο και εστιατόριο στο νησί, αλλά οι δουλειές του δεν πήγαιναν καλά κι έτσι αναγκάστηκε με την οικογένειά του να μετακομίσει στον Πειραιά το 1937. Από μικρός ζωγράφιζε και τα πρώτα ενθαρρυντικά λόγια για το έργο του τ’ άκουσε από τον Δημήτρη Πικιώνη και τον Νίκο Χατζηκυριάκο - Γκίκα, που επισκέπτονταν συχνά την Ύδρα και τους οποίους θεωρεί τους πραγματικούς δασκάλους του στη ζωγραφική. Στον Πειραιά έλαβε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από τον Γερμανό Κλάους Φρισλάντερ και το 1943 εισήλθε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, ύστερα από ένα σύντομο πέρασμα από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε κοντά στους Δημήτριο Μπισκίνη, Παύλο Μαθιόπουλο και Κωνσταντίνο Παρθένη. Αποφοίτησε το 1949 και με υποτροφία του ΙΚΥ συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, όπου πήρε μαθήματα ζωγραφικής, χαρακτικής, τοιχογραφίας, νωπογραφίας και ψηφιδωτού. Το 1960 έλαβε τιμητική υποτροφία της ιταλικής κυβέρνησης για μελέτη μουσείων, ενώ το 1972 το Ίδρυμα Φορντ του χορήγησε υποτροφία ενός χρόνου, προκειμένου να αφοσιωθεί στη ζωγραφική και τη χαρακτική. Το 1951 έγινε επιμελητής στην έδρα τού Ελεύθερου Σχεδίου στην Ανωτάτη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Δίδαξε στο Ελεύθερο Σπουδαστήριο Καλών Τεχνών, του οποίου υπήρξε και ιδρυτικό μέλος (1958-1976), και στη Σχολή Σχεδιαστών του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου (1958-1962). Το 1977 εξελέγη καθηγητής και το 1989 πρύτανης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών. Το 1993 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της Ζωγραφικής. Από το 1948 παρουσίαζε έργα του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Τιμήθηκε με το βραβείο κριτικών για το έργο του «Ναυπηγείο» (1962) και στις 29 Φεβρουαρίου 2016 με το βραβείο «Γιάννης Μόραλης» του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού. Από τους πιο γενναιόδωρους έλληνες εικαστικούς καλλιτέχνες, χάρισε 210 έργα του στην Εθνική Πινακοθήκη, με τον όρο να πωληθεί το 20% εξ αυτών, προκειμένου να αγοραστούν έργα τέχνης άλλων καλλιτεχνών που λείπουν από τις συλλογές της. O Παναγιώτης Τέτσης πέθανε στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» της Αθήνας στις 5 Μαρτίου 2016, σε ηλικία 91 ετών.