Σήμερα και Σαν Σήμερα, 20 Μαρτίου….
Σήμερα, 20 Μαρτίου 2024
Επέτειοι και Λοιπές Εορτές
Διεθνής Ημέρα Αστρολογίας
Διεθνής Ημέρα Γαλλοφωνίας
Διεθνής Ημέρα Ευτυχίας
Ημέρα της Γαλλικής Γλώσσας
Παγκόσμια Ημέρα Αποχής από το Κρέας
Παγκόσμια Ημέρα Αφήγησης
Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου για τα Παιδιά και τους Νέους
Παγκόσμια Ημέρα Σπουργιτιού
Παγκόσμια Ημέρα Στοματικής Υγείας
Η Τυνησία γιορτάζει την επέτειο της ανεξαρτησίας της από τη Γαλλία (20 Μαρτίου 1956).
Στο Ιράν τιμούν τα γενέθλια του Αλί (Αλί ιμπν Αμπού Ταλίμπ), διαδόχου του Μωάμεθ για τους Σιίτες Μουσουλμάνους. Ο Αλί ήταν ξάδελφος του Προφήτη, παντρεμένος με την κόρη του Φατιμά και ο πρώτος άνδρας που ασπάστηκε την νέα θρησκεία.
Ημέρα του Πατέρα στις Μουσουλμανικές χώρες προς τιμήν του Αλί.
Χριστιανικό Εορτολόγιο
Ορθόδοξη Εκκλησία
Αγίων μαρτύρων γυναικών Αλεξανδρίας, Ευφημίας, Ευφρασίας, Ιουλιανής, Θεοδοσίας, Κλαυδίας και Ματρώνης.
Εν Αμινσώ Αγίων Αββάδων, των λεγομένων Μαύρων, των εν τη μονή του Αγίου Σάββα αναιρεθέντων.
Αγίου μάρτυρος Ακύλα του επάρχου.
Αγίου μάρτυρος Εμμανουήλ.
Αγίου μάρτυρος Λολλίωνος.
Αγίου μάρτυρος Ροδιανού.
Οσίου Kουθβέρτου του εκ Βρεττανίας.
Αγίου Νικήτα επισκόπου Απολλωνιάδος.
Αγίου νεομάρτυρος Μυρωνος του εξ Ηρακλείου Κρήτης.
Αγίου μάρτυρος Λουαρσάβου βασιλέως της Γεωργίας.
Οσίου Ευφροσύνου του εκ Ρωσίας.
Καθολική Εκκλησία
Αγίου Ιωάννη της Πάρμας.
Οσίου Κουθβέρτου του εκ Βρετανίας.
Είπαν….
“Στην πολιτική, το καλάμι είναι το πιο δύστροπο άλογο”
“Αλλαγή δεν σημαίνει στροφή 360 μοίρες”
Σαν Σήμερα, 20 Μαρτίου….
Τι έγινε Σαν Σήμερα, 20 Μαρτίου, στην Ελλάδα και τον Κόσμο
43 π.Χ. Γεννήθηκε ο Οβίδιος, Ρωμαίος ποιητής (Publius Ovidius Naso, πέθανε το 17μΧ) Σύγχρονος των γηραιότερων Βιργίλιου και Οράτιου, με τους οποίους κατατάσσεται ως ένας από τους τρεις κανονικούς ποιητές της λατινικής λογοτεχνίας. Είναι περισσότερο γνωστός από τις Μεταμορφώσεις, μίας σειράς 15 βιβλίων μυθολογικής αφήγησης γραμμένης σε δακτυλικό εξάμετρο, καθώς και για τις συλλογές ερωτικής ποίησης σε ελεγειακά δίστιχα, και ιδιαίτερα για τους Έρωτες (Amores) και την Ερωτική τέχνη (Ars amatoria). Πολλοί μιμήθηκαν την ποίησή του κατά την Ύστερη Αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα και επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη δυτική τέχνη και λογοτεχνία. Ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους αυγούστειους ποιητές, που έζησε στις αρχές της Pax Romana, της ειρήνης δηλαδή επί 207 χρόνια ανάμεσα στα έθνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
1727 Πεθαίνει ο Άγγλος μαθηματικός, φυσικός και αστρονόμος Ισαάκ Νεύτων, ο οποίος με τις μελέτες και τα πειράματά του έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης επιστήμης. Ακόμη και σήμερα ταξιδεύουμε στο διάστημα με την φυσική του Νεύτωνα. Ο ίδιος αναφερόμενος στον εαυτόν του έλεγε: «Δεν ξέρω τι μπορεί ν φαίνομαι στον κόσμο, αλλά στον εαυτό μου μοιάζω με ένα παιδάκι που παίζει στην αμμουδιά και διασκεδάζει βρίσκοντας πότε κάποιο λείο βότσαλο και πότε κάποιο πιο όμορφο όστρακο από τα συνηθισμένα, ενώ ο μεγάλος ωκεανός της γνώσης απλώνεται μπροστά μου τελείως ανεξερεύνητος».
1800 Ο Ιταλός φυσικός Αλεσάντρο Βόλτα ανακοινώνει με γράμμα του στον Aγγλο φίλο του σερ Τζόζεφ Μπανκς ότι ανακάλυψε την μπαταρία.
1809 Γεννήθηκε ο Νικολάι Γκόγκολ: Ο πατέρας του ρωσικού ρεαλισμού. Ρωσο-Ουκρανός συγγραφέας, στον οποίο οφείλεται κατά πολύ το ξεκίνημα της μεγάλης παράδοσης του ρωσικού μυθιστορήματος. Ο Νικολάι Γκόγκολ ήταν ρωσο-ουκρανός συγγραφέας, που θεωρείται ο πατέρας του ρωσικού ρεαλισμού. Η μεγάλη παράδοση του ρωσικού μυθιστορήματος – χάρη στην οποία η Ρωσία κατέκτησε μία από τις πρώτες θέσεις στην παγκόσμια λογοτεχνία – οφείλει κατά πολύ το ξεκίνημά της στη συμβολή του Γκόγκολ. Τα έργα του (διηγήματα, μυθιστορήματα και θεατρικά) ξεχωρίζουν για το καυστικό χιούμορ και τον λυρισμό τους. Ο ίδιος χαρακτήριζε το συγγραφικό έργο του «ορατό γέλωτα με αόρατα δάκρυα». Ο Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ (Γόγολ τον προφέρουν οι Ουκρανοί, Γκόγκαλ οι Ρώσοι) γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου 1809 στο Σορότσιντσι της Πολτάβας, περιοχής της αριστερής όχθης του Δνείπερου, που κατοικούνταν από Κοζάκους και ανήκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία (σήμερα στην Ουκρανία). Ο πατέρας του Βασίλι Γκόγκολ-Γιανόφσκι ασχολείτο με τα πατρικά κτήματα και παράλληλα έγραφε ποιήματα και θεατρικά έργα. Ήταν αυτός που τον μύησε στον κόσμο της λογοτεχνίας. Η μητέρα του Μαρία Ιβάνοβνα ήταν μία ευαίσθητη και θεοσεβούμενη, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάπλαση του χαρακτήρα του. Σε ηλικία 16 ετών, ο Νικολάι Γκόγκολ δημοσίευσε τα πρώτα του έργα, τα διηγήματα «Εγκαίνια νέας κατοικίας», «Οι αδερφοί Τβιορντισλάβιτς», «Κάτι τι για το Νεζίν». Το 1828 πήγε στην Αγία Πετρούπολη γεμάτος όνειρα για μια θέση δημοσίου υπαλλήλου, αλλά ήταν αρκετά δύσκολο να πετύχει τον στόχο του χωρίς τις κατάλληλες γνωριμίες. Το λογοτεχνικό του έργο επίσης δεν βρήκε την ανταπόκριση που περίμενε ο νεαρός συγγραφέας, ενώ η απόπειρά του να γίνει ηθοποιός δεν στέφθηκε από επιτυχία. Ύστερα από ένα σύντομο ταξίδι στη Γερμανία επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη και δημοσίευσε μια σειρά διηγημάτων. Το 1831 γνώρισε τον Αλεξάντρ Πούσκιν και η φιλία του με τον διάσημο ποιητή της Ρωσίας είχε μεγάλη επίδραση στη ζωή και το έργο του. Ο τραγικός θάνατος του Πούσκιν το 1837 τον επηρέασε βαθύτατα: «Έδυσε ο ήλιος της ζωής μου. Δεν έχω τώρα κανένα για τον οποίο να γράψω». Στο περιοδικό του Πούσκιν «Ο Σύγχρονος» πρωτοπαρουσιάστηκε το σαρκαστικό, σουρεαλιστικό του διήγημα «Η Μύτη» (1836), ενώ το θέμα των δύο αριστουργημάτων του «Επιθεωρητής» και «Νεκρές Ψυχές» του το προσέφερε ο ίδιος ο Πούσκιν. Το 1835 δημοσίευσε άλλα δύο σημαντικά έργα: τη νουβέλα «Ταράς Μπούλμπα», στην οποία εξυμνούνται οι παραδόσεις των Κοζάκων της Ζαπορίζια και το διήγημα «Το ημερολόγιο ενός τρελού», γνωστό και από τη θεατρική του προσαρμογή. Η αναγνώριση για τον Γκόγκολ ήρθε το 1836 με το θεατρικό του έργο «Ο επιθεωρητής», μια έξοχη κωμωδία, που καυτηριάζει ανελέητα τη διαφθορά της γραφειοκρατίας των χρόνων του τσάρου Νικολάου Α' και προκάλεσε την αντίδραση των συντηρητικών κύκλων της Αγίας Πετρούπολης, αλλά και του δημοσιοϋπαλληλικού κόσμου. Ο Γκόγκολ αναγκάστηκε να καταφύγει στη Ρώμη, όπου άρχισε να γράφει το σημαντικότερο έργο του με τον τίτλο «Νεκρές Ψυχές». Αυτό το μυθιστόρημα ή «έπος», όπως το χαρακτήριζε ο συγγραφέας του, δίνει την εικόνα της φεουδαρχικής Ρωσίας με τη δουλοπαροικία και τις γραφειοκρατικές της αισχρότητες. Κυκλοφόρησε το 1842, την ίδια χρονιά με ένα από τα σημαντικότερα διηγήματά του «Το Παλτό», στο οποίο ήρωας είναι ένας φτωχός γραφιάς, που καταφέρνει, ύστερα από ανείπωτες θυσίες, να αποκτήσει ένα καλό παλτό. Όταν του το κλέβουν, πεθαίνει από τη λύπη του. Η τραγωδία του ασήμαντου αυτού ανθρωπάκου ήταν δοσμένη με τόσο σημαντικές μικρολεπτομέρειες, ώστε έκανε τον Ντοστογιέφσκι, πολλά χρόνια αργότερα, να πει ότι όλοι οι Ρώσοι ρεαλιστές βγήκαν «μέσα από το παλτό του Γκόγκολ». Την ίδια άποψη είχαν εκφράσει μεταξύ άλλων ο Λέων Τολστόι και ο Άντον Τσέχοφ. Οι «Νεκρές Ψυχές» επαινέθηκαν από τους δημοκρατικούς διανοούμενους του κλίματος του λογοτεχνικού κριτικού Βησσαρίωνος Μπελίνσκι, επειδή είδαν στο μυθιστόρημα αυτό ένα έργο διαποτισμένο από το πνεύμα των δικών τους ιδεών και επιδιώξεων. Ο θαυμασμός τους όμως για τον Γκόγκολ δεν κράτησε για πολύ. Το 1847 δημοσίευσε το βιβλίο «Επιλεγμένα αποσπάσματα από την αλληλογραφία με φίλους, μια συλλογή 32 κειμένων που εξυμνούσαν όχι μόνο τη συντηρητική επίσημη Εκκλησία, αλλά και την ίδια εκείνη εξουσία του τσάρου, που, πριν από λίγα χρόνια, είχε τόσο αμείλικτα καυτηριάσει. Όπως ήταν επόμενο, το βιβλίο του αυτό χτυπήθηκε άγρια από τους αλλοτινούς θαυμαστές του, με επικεφαλής τον Μπελίνσκι, ο οποίος, με ένα ξέσπασμα αγανάκτησης σε μία επιστολή του, τον αποκάλεσε «ευαγγελιστή του κνούτου και απολογητή του σκοταδισμού και της πιο μαύρης καταπίεσης». Την περίοδο αυτή της ζωής του, ο Γκόγκολ βρισκόταν υπό την έντονη επιρροή ενός φανατικού ορθόδοξου ιερέα, ονόματι Ματφέι Κονσταντινόφσκι. Θεωρούσε τον εαυτό του αμαρτωλό, έκαψε τα τελευταία του χειρόγραφα και ζούσε με προσευχές και ασκητισμό. Μάλιστα, το 1848 πραγματοποίησε ένα προσκυνηματικό ταξίδι στους Αγίους Τόπους. Με καταβεβλημένη την υγεία του από διαρκείς νευρικές κρίσεις και τον πυρετό που τον ταλαιπωρούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Νικολάι Γκόγκολ πέθανε στη Μόσχα στις 21 Φεβρουαρίου 1852, σε ηλικία 42 ετών.
1815 Ο Ναπολέων Βοναπάρτης επιστρέφει στο Παρίσι μετά τη δραπέτευσή του από το νησί Έλβα, όπου ήταν εξόριστος. Η επάνοδός του στην εξουσία θα ήταν σύντομη, αφού λίγους μήνες μετά, στη μάχη του Βατερλό (18/6/1815) ηττήθηκε και εξορίστηκε και πάλι, αυτή τη φορά στο νησί της Αγίας Ελένης, όπου έμεινε έως το θάνατό του.
1828 Γεννήθηκε ο Νορβηγός θεατρικός συγγραφέας, Ερρίκος Ιψεν.
1834 Οι οπλαρχηγοί της Επανάστασης του 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και Δημήτριος Πλαπούτας παραπέμπονται σε δίκη με τις κατηγορίες της συνωμοσίας και της εσχάτης προδοσίας. Στις 25/5 καταδικάζονται σε θάνατο, ποινή που ωστόσο δεν εκτελείται αφού δεν υπογράφτηκε από τους δικαστές Γεώργιο Τερτσέτη και Αναστάσιο Πολυζωίδη
1835 Ολοκληρώνονται οι πρώτες δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα, που διήρκεσαν πέντε μέρες και στις οποίες έλαβαν μέρος δύο κόμματα, το κόμμα των Κυβερνητικών ή κόμμα του Άρμανσπεργκ (Βαυαρός αντιβασιλέας του Όθωνα), και το κόμμα των Αντιαρμανσπεργικών, το οποίο ήταν το ισχυρότερο.
1852 Εκδίδεται το βιβλίο της Χάριετ Μπίτσερ Στόου “Η καλύβα του Μπάρμπα Θωμά”, όπου μέσα σε τρεις μήνες θα πουλήσει πάνω από 300.000 αντίτυπα
1854 Ιδρύεται το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών.
1861 Σεισμός καταστρέφει ολοσχερώς την πόλη Μεντόσα στην Αργεντινή.
1890 Ο καγκελάριος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας Όττο φον Μπίσμαρκ καθαιρείται από τον αυτοκράτορα Γουλιέλμο Β΄.
1900 Ο σέρβος φυσικός Νίκολα Τέσλα λαμβάνει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την ασύρματη μετάδοση της ηλεκτρικής ενέργειας.
1916 Ο Αλμπερτ Αϊνστάιν δημοσιεύει τη Θεωρία της Σχετικότητας.
1919 Γεννήθηκε ο Αλεχάνδρο Ρομπάινα. Κουβανός καπνοκαλλιεργητής, διάσημος για την παραγωγή πούρων. Πίστευε ότι το ποιοτικό πούρο παράγεται μόνο από οικογενειακές επιχειρήσεις.
1929 Ο ΠΑΟΚ συγχωνεύεται με την ΑΕΚ Θεσσαλονίκης και αλλάζει το σήμα του από τετράφυλλο πράσινο τριφύλλι στο δικέφαλο αετό.
1931 Γεννήθηκε ο συγγραφέας ποιητής, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, ερευνητής, λαογράφος, εκδότης και βιβλιοκριτικός Ντίνος Χριστιανόπουλος. Το πραγματικό όνομα του είναι Κωνσταντίνος Δημητριάδης και καταγόταν από την Ανατολική Θράκη. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες. Πολύπλευρη και πολυσυζητημένη πνευματική προσωπικότητα, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (φιλολογικό ψευδώνυμο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη), υπήρξε εκδότης, μεταφραστής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, λαογράφος, συλλέκτης έργων τέχνης, ιδιοκτήτης πινακοθήκης, σχολιαστής (ενίοτε ιδιαίτερα δηκτικός) των έργων και των ζωών των άλλων, μα πάνω απ’ όλα ένας από τους σημαντικότερους έλληνες ποιητές.
1933 Εκλέγεται Πρόεδρος των ΗΠΑ ο Φράνκλιν Ρούσβελτ, ο οποίος ξεκινά την οικονομική αναστύλωση της χώρας, που μαστίζεται από το κραχ της δεκαετίας του ’20. Η πολιτική που ακολούθησε θα γίνει γνωστή ως “New Deal”.
1933 Εκτελείται στην ηλεκτρική καρέκλα ο ιταλοαμερικανός οικοδόμος Τζουζέπε Ζανγκάρα, ο οποίος στις 15 Φεβρουαρίου 1933 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Αμερικανό πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούσβελτ (αντ’ αυτού σκοτώθηκε ο Δήμαρχος του Σικάγο που τον συνόδευε). Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Ζήτω η Ιταλία. Ζήτω οι φτωχοί λαοί παντού!…Πάτα τον διακόπτη».
1933 Στην Γερμανία, οι Ναζί ανοίγουν το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου (γερμ. Konzentrationslager Dachau) ήταν ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας που δημιούργησε η Γκεστάπο, μετά την άνοδο στην εξουσία του Αδόλφου Χίτλερ, το 1933. Το στρατόπεδο κατασκευάστηκε στην πόλη Νταχάου, που βρίσκεται κοντά στο Μόναχο. Στο στρατόπεδο αυτό οι ναζιστές συγκέντρωναν και βασάνιζαν, αρχικά τους αντιστασιακούς Γερμανούς και αργότερα αιχμαλώτους από τις χώρες που καταλάμβαναν. Ανάμεσα σ’ εκείνους που πέρασαν από το φριχτό αυτό στρατόπεδο ή βρήκαν το θάνατο εκεί, συγκαταλέγονται και πολλοί Ελληνες αγωνιστές. Ανάμεσα στους κρατουμένους ήταν και ο τότε Γ. Γραμματέας του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης. Το Νταχάου λειτούργησε μέχρι τη συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας το 1945. Το στρατόπεδο ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1933 πάνω στα απομεινάρια ενός εργοστασίου πυρομαχικών του Α’ Παγκοσμίου πολέμου. Ήταν το πρώτο από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που δημιούργησαν οι Ναζί. Ο Χάινριχ Χίμλερ, ως αρχηγός της Αστυνομίας του Μονάχου, το περιέγραψε επίσημα ως «το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης για πολιτικούς κρατουμένους». Σε αυτό μεταφέρθηκαν αρχικά αντίπαλοι του καθεστώτος, κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες και συνδικαλιστές. Τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του αριθμούσε, περίπου, 4.800 κρατουμένους. Συν τω χρόνω, όμως, άρχισαν να αυξάνονται, καθώς μεταφέρθηκαν εκεί και Μάρτυρες του Ιεχωβά, Ρομά και ομοφυλόφιλοι. Πρώτος διοικητής του στρατοπέδου ήταν ο Χίλμαρ Βέκερλε (Hilmar Wakerle), ο οποίος ύστερα από τετράμηνη θητεία αντικαταστάθηκε από τον Τέοντορ Άικε (Theodor Eicke). Το Μάιο του 1933 υπήρχαν ήδη εκεί 1.200 πολιτικοί κρατούμενοι. Στις αρχές του 1937 ξεκίνησαν εργασίες επέκτασης του στρατοπέδου. Τις εργασίες αυτές υποχρεώθηκαν να εκτελέσουν οι κρατούμενοι, ξεκινώντας από την κατεδάφιση των εγκαταστάσεων του παλαιού εργοστασίου. Χτίστηκαν ξύλινα καταλύματα και βοηθητικές εγκαταστάσεις, μεταξύ των οποίων και κρεματόριο. Οι εργασίες αυτές εκτελέστηκαν μέσα σε φρικτές για τους κρατουμένους συνθήκες και ολοκληρώθηκαν στα μέσα του 1938. Το στρατόπεδο δεν υπέστη σημαντικές κτιριακές αλλαγές μέχρι την απελευθέρωση του από τις συμμαχικές δυνάμεις το 1945. Το στρατόπεδο αποτελούνταν από 32 κτίρια για κρατουμένους που εναντιώνονταν στο καθεστώς και ένα ήταν δεσμευμένο για «ιατρικά πειράματα». Ολόκληρο το στρατόπεδο περιβαλλόταν από αγκαθωτό ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα, μετά το οποίο ακολουθούσε τάφρος και υπήρχαν επτά εν συνόλω υπερυψωμένες σκοπιές. Το στρατόπεδο αποτέλεσε πρότυπο οργάνωσης και των υπόλοιπων στρατοπέδων που δημιούργησε το ναζιστικό καθεστώς. Δίπλα στο στρατόπεδο υπήρχαν και άλλες εγκαταστάσεις των SS, όπως η «Σχολή ιατρικής εκπαίδευσης» και η «Σχολή οικονομικής διαχείρισης» για στελέχη της οργάνωσης, καθώς και ένα κέντρο εκπαίδευσης για την οργάνωση και διοίκηση στρατοπέδων συγκέντρωσης. Οι πλέον διάσημοι «απόφοιτοι» αυτού του κέντρου ήταν ο Ρούντολφ Χες (Rudolf Hoess), ο οποίος έγινε διοικητής του στρατοπέδου εξόντωσης του Άουσβιτς (Auschwitz), ο Άντολφ Άιχμαν και ο Γιόζεφ Κράμερ (Josef Kramer), Διοικητής του Στρατοπέδου Μπέργκεν — Μ πέλσεν (Bergen — Belsen). Δημιουργήθηκαν, επίσης, δευτερεύοντα στρατόπεδα για τη διαμονή κρατουμένων που εκμισθώνονταν σε επιχειρήσεις και, αργότερα, ένα μικρότερο στρατόπεδο για γυναίκες κρατούμενες (1944). Αμέσως μετά την ολοκλήρωση των εργασιών, στάλθηκαν εκεί αρκετές χιλιάδες συλληφθέντες στην Αυστρία, πολλοί από τους οποίους ήταν Εβραίοι. Ο αριθμός των κρατουμένων μεγάλωσε ακόμη περισσότερο ύστερα από τα γεγονότα της Νύχτας των Κρυστάλλων, το Νοέμβριο του 1938. Τότε μεταφέρθηκαν εκεί, περίπου, 10.000 Εβραίοι. Οι περισσότεροι, όμως, αποχώρησαν ύστερα από μερικούς μήνες, αφού υπέγραψαν δήλωση υποχρεωτικής μετανάστευσης. Ο αριθμός των κρατουμένων αυξήθηκε σημαντικά από το 1940 και ύστερα. Οι κρατούμενοι περνούσαν μια πύλη, η οποία έφερε την επιγραφή “Arbeit macht frei» (Η εργασία απελευθερώνει). Περίπου 33.000 κρατούμενοι διαμοιράστηκαν σε «θυγατρικά» στρατόπεδα και από εκεί εκμισθώνονταν σε επιχειρήσεις και βιομηχανίες, τόσο ιδιωτικές όσο και κρατικές, για χειρωνακτική εργασία. Τα χρήματα της εκμίσθωσης, φυσικά, δεν κατέληγαν στους κρατουμένους, αλλά στο Ταμείο των SS. Κατά τη διάρκεια της ύπαρξης του εγκλείστηκαν σ’ αυτό 250 χιλιάδες άνθρωποι από 24 χώρες. Στο Νταχάου διεξάγονταν εγκληματικά «ιατρικά πειράματα» πάνω σε ανθρώπους. Κατά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο (1939–1945) το στρατόπεδο είχε, περίπου, 125 τμήματα και τα λεγόμενα «εξωτερικά αποσπάσματα», που εργάζονταν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Νότια Γερμανία και την Αυστρία. Αν και το Νταχάου δεν ήταν στρατόπεδο εξόντωσης, περίπου, 70 χιλιάδες υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια ή θανατώθηκαν. 140 χιλιάδες μεταφέρθηκαν σε άλλα στρατόπεδα και μόνο 30 χιλιάδες επέζησαν ως την απελευθέρωση. Δεν είναι, επίσης, καταγεγραμμένα όλα τα θύματα των ιατρικών πειραμάτων που εκτελούνταν εκεί με προϊστάμενο το δρα Ζίγκμουντ Ράσερ (Sigmund Rascher), μέλος των Waffen-SS (Ενόπλων SS), που έκανε έρευνες για λογαριασμό της Λουφτβάφε. Φυσικά, οι εντολές των SS ήταν να εκτελείται οποιοσδήποτε κρατούμενος υπέπιπτε στο παραμικρό παράπτωμα. Δημιουργήθηκε πρόβλημα με τη διαχείριση των πτωμάτων, καθώς το αρχικό κρεματόριο διέθετε μόνο δύο αποτεφρωτήρες. Κατασκευάστηκε, έτσι, επέκτασή του με τέσσερις επιπλέον αποτεφρωτήρες και στην επέκταση αυτή συμπεριλήφθηκαν εξαρχής και πέντε θάλαμοι αερίων (έναρξη κατασκευής 1942, ολοκλήρωση το 1943). Οι θάλαμοι αυτοί δεν προορίζονταν για την εξόντωση κρατουμένων αλλά για την απολύμανση, καθώς υπήρχε έντονος και δικαιολογημένος ο φόβος για εμφάνιση τύφου που οφειλόταν στις φθείρες (ψείρες). Ο πέμπτος θάλαμος χρησιμοποιήθηκε για εξόντωση κρατουμένων, καθώς παρουσιάζει σαφείς κατασκευαστικές διαφορές από τους υπόλοιπους τέσσερις και πιθανότατα προοριζόταν για χρήση στο πλαίσιο του Προγράμματος ευθανασίας Τ‑4, όπως φαίνεται από επιστολή του Ράσερ στον Χίμλερ, το 1942. Προς το τέλος του πολέμου, οι συνθήκες διαβίωσης χειροτέρευσαν σημαντικά, καθώς δεν υπήρχαν και τα σχετικά εφόδια, ενώ οι SS μετέφεραν εκεί συνεχώς κρατουμένους από τα στρατόπεδα που βρίσκονταν σε κατεχόμενες χώρες, φοβούμενοι είτε την απελευθέρωση είτε τη δραπέτευσή τους. Οι συνθήκες υγιεινής ήταν ανύπαρκτες, με αποτέλεσμα το θάνατο, περίπου, 15.000 ατόμων την περίοδο αυτή, ενώ συνεχίζονταν και οι εκτελέσεις αιχμαλώτων πολέμου από αποσπάσματα. Η παράνομη οργάνωση κρατουμένων, που λειτουργούσε στο Νταχάου με επικεφαλής διεθνή επιτροπή, οργάνωσε εξέγερση στις 28 Απριλίου 1945, μια ημέρα πριν φτάσουν τα αμερικανικά στρατεύματα, και έτσι ματαιώθηκε το ναζιστικό σχέδιο εξόντωσης των επιζώντων κρατουμένων. Το στρατόπεδο απελευθερώθηκε στις 28 Απριλίου 1945. Οι διοικητές του, Βάις και Ότο, πρόλαβαν να διαφύγουν. Οι κρατούμενοι δεν απελευθερώθηκαν αμέσως, γιατί υπήρχε φόβος εξάπλωσης του τύφου, που είχε ξεσπάσει στο στρατόπεδο κατά τις τελευταίες ημέρες λειτουργίας του. Το θέαμα που αντίκρισαν οι απελευθερωτές του ήταν από τα πλέον φρικτά που μπορεί να αντικρίσει άνθρωπος, όπως περιγράφουν ο Βίκτωρ Μάουρερ, εκπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού, και οι Αμερικανοί αξιωματικοί και στρατιώτες που μπήκαν στο στρατόπεδο. Το 1960 έγιναν τα αποκαλυπτήρια μνημείου για εκείνους που χάθηκαν στο Νταχάου. Σήμερα, το Στρατόπεδο του Νταχάου έχει μετατραπεί σε ιστορικό μνημείο.
1937 Χίτλερ και Μουσολίνι στο πλευρό του Φράνκο
1942 Πεθαίνει ο Χοσέ Ντιάζ. Μορφή του ισπανικού και του διεθνούς εργατικού κινήματος
1947 Γεννήθηκε ο Κωστής Παπαγιώργης. Ο Κωστής Παπαγιώργης υπήρξε από τους σπουδαιότερους έλληνες δοκιμιογράφους. Έγραψε για τη μέθη, τη ζηλοτυπία, τη μισανθρωπία, τους νεκρούς, τη μνησικακία, τη φιλία και τον πόλεμο. Διακρίθηκε επίσης και ως μεταφραστής φιλοσοφικών έργων. Ο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου 1947 στο Νεοχώρι Φθιώτιδας, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως δάσκαλος. Το 1966 μετέβη στη Θεσσαλονίκη για σπουδές νομικής και παρέμεινε εκεί για ένα χρόνο. Αργότερα εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για σπουδές φιλοσοφίας και παρέμεινε εκεί ως το 1975. Δεν ολοκλήρωσε ούτε τις σπουδές νομικής, ούτε αυτές της φιλοσοφίας. Μετά το 1975 επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα κι επιδόθηκε στη μετάφραση φιλοσοφικών έργων (Πασκάλ, Κίρκεγκορ, Φουκό, Σιοράν, Ντεριντά κ.ά), αλλά και τη συγγραφή δοκιμιακών κειμένων όπως και βιβλίων. Επίσης, συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά. Κυκλοφόρησε πάνω από 20 βιβλία με ποικιλία θεμάτων, όπως «Ο νομοθέτης που αυτοκτονεί: Μια πολιτική ανάγνωση του πλατωνικού έργου» (1988), «Περί Μέθης» (1990), «Γεια σου, Ασημάκη» (1994) για τον στενό του φίλο Χρήστο Βακαλόπουλο, «Σωκράτης, ο νομοθέτης που αυτοκτονεί» (1995), «Τα καπάκια: Βαρνακιώτης, Καραϊσκάκης, Ανδρούτσος» (2003) και «Τρία μουστάκια: Ψιχία μηδενισμού». Το 2002 τιμήθηκε με το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Μαρτυρίας-Χρονικού για το βιβλίο του «Κανέλλος Δεληγιάννης». Τα βιβλία του αγαπήθηκαν και διαβάστηκαν από χιλιάδες αναγνώστες για την πρωτοτυπία των θεμάτων τους, για την περίτεχνη γλώσσα και για το ιδιαίτερο ύφος τους – χαρίσματα ενός μεγάλου σύγχρονου λογίου που διέθετε γνήσια λαϊκή εκφραστικότητα, τόσο στην επαφή του με τους ανθρώπους όσο και στα γραπτά του. Ο Κωστής Παπαγιώργης πέθανε στις 21 Μαρτίου 2014 στην Αθήνα, ύστερα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 67 ετών. Ήταν νυμφευμένος με την εικαστικό Ράνια Σταθοπούλου. Το 2017 η σκηνοθέτις Ελένη Αλεξανδράκη γύρισε το ντοκιμαντέρ «Κωστής Παπαγιώργης, ο πιο γλυκός μισάνθρωπος», με το οποίο συνθέτει το πορτρέτο του φίλου της μέσα από το έργο του και τις μαρτυρίες των ανθρώπων που τον γνώρισαν, τον κατανόησαν, τον θαύμασαν και τον αγάπησαν. Η ταινία καλύπτει κάθε φάση της ζωής του. Την οικογένειά του, τα παιδικά του χρόνια στην Κύμη, τα γυμνασιακά του στο Χαλάνδρι, τη δυσλεξία που τον ταλαιπώρησε, τον στρατό από τον οποίο γλίτωσε λόγω «αγχώδους απροσαρμοστίας», το Παρίσι, όπου ρίχτηκε με την παρέα του σε «έναν άγριο ανταγωνισμό, σε έναν πρωταθλητισμό για τη γνώση», αυτός που δεν πήρε ποτέ του ένα δίπλωμα. Αλλά και τη σούρα και τα σκυλάδικα, τον Ντοστογιέφσκι και τον Παπαδιαμάντη, «μπεκρήδες και άγιους» μαζί. Τον φίλο του Χρήστο Βακαλόπουλο. Τον έρωτα και τον γάμο του.
1947 Δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη ο Γ. Ζέβγος, μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ, από πληρωμένα όργανα του παρακράτους. Μία από τις τρεις σημαίνουσες πολιτικές δολοφονίες κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Οι άλλες δύο ήταν του Υπουργού Δικαιοσύνης Χρήστου Λαδά (Πρωτομαγιά του 1948) και του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ (16 Μαΐου 1948). Ο διαλλακτικός και μετριοπαθής Γιάννης Ζέβγος (Γιάννης Ταλαγάνης το πραγματικό του όνομα) υπήρξε υψηλόβαθμο στέλεχος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, έχοντας διατελέσει Υπουργός Γεωργίας στην πρώτη μετακατοχική κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Γεννήθηκε στο χωριό Δόριζα της Αρκαδίας το 1897 και ήταν δάσκαλος. Ως αναπληρωματικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ μετέβη το Φεβρουάριο του 1947 στη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσει το έργο μιας Επιτροπής του ΟΗΕ, που ήταν εγκαταστημένη στη συμπρωτεύουσα και διερευνούσε την κατάσταση στη χώρα μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945). Το πρωί της 20ης Μαρτίου 1947, ημέρα Πέμπτη, ο Ζέβγος βγαίνει από το ξενοδοχείο Αστόρια, όπου διέμενε και πηγαίνει στα γραφεία της εφημερίδας Αγωνιστής. Εκεί, γράφει ένα ακόμη υπόμνημα προς την Επιτροπή του ΟΗΕ, με νέα στοιχεία διωγμών και γενικά αντιδημοκρατικών ενεργειών της Δεξιάς εις βάρος της Αριστεράς. Το μεσημέρι πηγαίνει στο εστιατόριο Ελβετικόν για να γευματίσει, όπως συνήθιζε κάθε μέρα. Κατά την επιστροφή του στο ξενοδοχείο κι ενώ κατέβαινε την οδό Αγίας Σοφίας, ένας νεαρός άνδρας, ηλικίας περίπου τριάντα ετών, που προφανώς τον παρακολουθούσε, πυροβόλησε με περίστροφο τρεις φορές εναντίον του από κοντινή απόσταση. Πέφτοντας, προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ο δολοφόνος τον πλησίασε και τον πυροβόλησε άλλη μία φορά. Ο Γιάννης Ζέβγος έπεσε νεκρός. Ο δολοφόνος ετράπη αμέσως σε φυγή από την οδό Αγίας Θεοδώρας και συνελήφθη καταδιωκόμενος από πολίτες κι ένα χωροφύλακα, μπροστά στο εργοστάσιο «Φλόκα». Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν ότι ο δολοφόνος είχε δύο συνεργούς. Ως δράστης της δολοφονίας αναγνωρίσθηκε ένας πρώην κομμουνιστής, ο κρεοπώλης Χρήστος Βλάχος από τις Σέρρες. Στους αστυνομικούς είπε ότι προέβη στη στυγερή δολοφονία από αγανάκτηση για τα όσα υπέφερε στο Μπούλκες (Στρατόπεδο συγκέντρωσης για απείθαρχους κομμουνιστές στη Γιουγκοσλαβία): «Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι όταν τον είδα… Οι κομμουνιστές με βασάνισαν, επειδή δεν συμφωνούσα μαζί τους». Σε άλλο σημείο της απολογίας του ανέφερε ότι οι κομμουνιστές είχαν εκπορνεύσει τη γυναίκα του, την οποία είχε χωρίσει. Εκείνη, πάντως, είχε δηλώσει ότι τον χώρισε γιατί ήταν προδότης. Η είδηση της δολοφονίας του Ζέβγου αναστάτωσε τους πάντες, σε μια περίοδο που ο εμφύλιος βρισκόταν στην κορύφωσή του, με τις δύο πλευρές εξίσου δυνατές. Ο φιλοκυβερνητικός Τύπος επιχείρησε να παρουσιάσει το έγκλημα ως «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» στους κόλπους της Αριστεράς. Ο Ριζοσπάστης έκανε λόγο για ένα ακόμη έγκλημα των «μοναρχοφασιστών». Και φαίνεται να είχε δίκιο. Στις 3 Απριλίου 1947, δημοσιεύεται στον Ριζοσπάστη γράμμα του Νίκου Σιδηρόπουλου, πρώην κομμουνιστή και τροφίμου στο Μπούλκες, που ήταν συνεργός του Βλάχου στη δολοφονία του Ζέβγου. Ο Σιδηρόπουλος αναφέρει ότι η δολοφονία οργανώθηκε από την ΕΣΑ και το Α2 του Γ' Σώματος Στρατού, υπό την υψηλή εποπτεία του Υπουργού Δημόσιας Τάξης, Ναπολέοντος Ζέρβα, αρχηγού του ΕΔΕΣ κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Αποκάλυψε, επίσης, ότι το σχέδιο ήταν ευρύτερο, αφού περιελάμβανε και τις δολοφονίες των Γιάννη Πασαλίδη (μετέπειτα προέδρου της ΕΔΑ) και Αλέξανδρου Σακελλαρόπουλου (κατοπινού προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών). Ο δράστης του φονικού, Χρήστος Βλάχος, προσήχθη σε δίκη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση δύο ετών, το 1948. Πολύ γρήγορα, όμως, δραπέτευσε από τη φυλακή και φυγαδεύτηκε στην Αργεντινή. Έπειτα από αρκετά χρόνια επέστρεψε στην Ελλάδα και στις 20 Σεπτεμβρίου 1981, ως τρόφιμος του ψυχιατρείου της Λέρου, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ακρόπολις αποκάλυψε: «Εγώ δούλευα για την ελληνική και τη συμμαχική αντικατασκοπία, πολεμούσα τους κομμουνιστές και τους Τούρκους... Έτσι, εκτέλεσα και την εντολή που πήρα από τους ανωτέρους μου, να σκοτώσω τον Γιάννη Ζέβγο. Έπρεπε να υπακούσω. Η πατρίδα κινδύνευε, έπρεπε να την καθαρίσω από τους κομμουνιστές. Και τον Σουλτάνο του ΚΚΕ (εννοεί τον Ζαχαριάδη) έπρεπε να τον σκοτώσω».
1948 Γεννήθηκε ο τραγουδοποιός μουσικός και δισκογραφικός παραγωγός Νίκος Παπάζογλου. Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1960 περνώντας από τους Olympians (αντικαθιστώντας τον Πασχάλη που θα πήγαινε να υπηρετήσει τη θητεία του) και τους Zealot το 1972 στο Άαχεν της Δυτικής Γερμανίας. Το 1975 τραγουδούσε στη “Ρέμβη”, μια κοσμική ταβέρνα της Θεσσαλονίκης, όπου είχε σχηματίσει ορχήστρα. Πρώτα του τραγούδια, τα Είναι αργά και Γαλάζια θάλασσα ‑τα τραγούδησε ο Πασχάλης. Αργότερα, και για πολλά χρόνια, συνεργάστηκε με τους Διονύση Σαββόπουλο, Μανώλη Ρασούλη και Νίκο Ξυδάκη. Έγινε ευρέως γνωστός με το δίσκο του Μανώλη Ρασούλη “Η εκδίκηση της γυφτιάς”. Από την παραγωγή αυτή του Σαββόπουλου, μαθαίνουμε ότι το παρατσούκλι του ήταν «push-pull», λόγω των τεχνικών του γνώσεων. Χαρακτηριστικό του ήταν το κόκκινο φουλάρι που φορούσε στο λαιμό σε όλες του τις εμφανίσεις. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους Έλληνες τραγουδιστές και τραγουδοποιούς. Στήριξε αρκετούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα στα πρώτα τους βήματα μέσα από το στούντιό του, το Αγροτικόν, στην Κάτω Τούμπα Θεσσαλονίκης όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και οι Τρύπες. Πέθανε από καρκίνο στις 17 Απριλίου 2011, λίγο καιρό μετά τον θάνατο του συνεργάτη του, Μανώλη Ρασούλη.
1952 Ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας παθαίνει βαριά ημιπληγία. Επίσημα πρωθυπουργικά καθήκοντα αναλαμβάνει ο Σοφοκλής Βενιζέλος.
1954 Γεννήθηκε Λιάνα Κανέλλη, δημοσιογράφος και βουλευτίνα του ΚΚΕ
1956 Ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Τυνησίας.
1956 Ο Αριστοτέλης Ωνάσης προβαίνει σε καταγγελία της σύμβασής του με το Δημόσιο για την «Ολυμπιακή», για να ενισχύσει το κράτος την ανανέωση του στόλου της εταιρείας.
1964 Πέθανε ο Μπρένταν Μπίαν, ο στιχουργός του «Γελαστού παιδιού»
1966 Πέθανε ο Δημήτριος Γαλάνης, Έλληνας χαράκτης, από τους πρωτοπόρους στο είδος του στον ελληνικό καλλιτεχνικό κόσμο. Ασχολήθηκε, επίσης, εκτενώς με τη γελοιογραφία και τη ζωγραφική. (Γεν. 22/5/1882)
1968 Στον απόηχο της ρήξης που επήλθε με την αναθεωρητική ομάδα Παρτσαλίδη — Ζωγράφου — Δημητρίου στην 12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Σταύρος Καρράς και άλλοι αναθεωρητές κλέβουν μεγάλο μέρος του Αρχείου του Κόμματος στο Σιμπίου της Ρουμανίας (με τη συνδρομή και της Ρουμανικής αστυνομίας).
1969 Ο Τζων Λένον και η Γιόκο Όνο παντρεύονται στο Γιβραλτάρ
1973 Δυόμισι χιλιάδες φοιτητές συγκεντρώνονται στο κτίριο της Νομικής και κατόπιν ανεβαίνουν στην ταράτσα όπου φωνάζουν συνθήματα κατά της δικτατορίας. Η Χούντα απαντά με επίθεση της αστυνομίας, της ΕΣΑ και των ΛΟΚ. Πολλοί φοιτητές συλλαμβάνονται.
1986 Ο Ζακ Σιράκ γίνεται πρωθυπουργός της Γαλλίας
1987 Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Φαρμάκων εγκρίνει τη διάθεση στην αγορά του ΑΖΤ, του πρώτου φάρμακου κατά του AIDS.
1990 Πεθαίνει ο Σοβιετικός τερματοφύλακας Λεβ Γιασίν, που θεωρείται ως ο καλύτερος τερματοφύλακας του 20ού αιώνα από την διεθνή ομοσπονδία ιστορίας και στατιστικής ποδοσφαίρου. Το 1999 ο Λεβ Γιασίν αναδείχτηκε ο καλύτερος Ρώσος αθλητής του αιώνα, ύστερα από ψηφοφορία που διοργάνωσε ο σύνδεσμος αθλητικών συντακτών της χώρας. Ο υψηλόσωμος τερματοφύλακας, αγωνίστηκε σε περισσότερα από 600 παιχνίδια με τα χρώματα της Ντιναμό Μόσχας, ενώ είχε φορέσει και 78 φορές τη φανέλα της Σοβιετικής Ενωσης. Επίσης, πήρε μέρος σε τέσσερα Μουντιάλ, ενώ το 1956 πανηγύρισε την κατάκτηση του χρυσού Ολυμπιακού μεταλλίου. Τέσσερα χρόνια αργότερα, βρέθηκε με τη Σοβιετική Ενωση στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
1991 Ο Έρικ Κλάπτον χάνει το γιο του Κόνορ, όταν σε ηλικία 5 ετών ο μικρός πέφτει από τον 53ο όροφο ενός ουρανοξύστη. Γι’ αυτόν ο μεγάλος ρόκερ θα γράψει το «Tears in Haven».
1991 Επίσημη έναρξη λειτουργίας του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
1996 Μεγάλη επιτυχία για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος προκρίνεται για τρίτη φορά στην ιστορία του, στην ημιτελική φάση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (Τσάμπιονς Λιγκ). Στον επαναληπτικό αγώνα της προημιτελικής φάσης, οι «πράσινοι» με γκολ των Βαζέχα (2) και Μπορέλι νικούν 3-0 τη Λέγκια Βαρσοβίας στο ΟΑΚΑ κι έτσι αποκλείουν την πολωνική ομάδα, από την οποία είχαν αποσπάσει λευκή ισοπαλία στον πρώτο αγώνα.
1997 Πέθανε ο πολιτικός και συγγραφέας Ανδρέας Λεντάκης. Έλληνας πολιτικός της ανανεωτικής Αριστεράς και συγγραφέας. Προδικτατορικά ανέπτυξε σημαντική δράση στο φοιτητικό και στο εν γένει νεολαιΐστικο κίνημα, ενώ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών συνελήφθη, βασανίστηκε και φυλακίστηκε. Ο Μίκης Θεοδωράκης του αφιέρωσε «Τα τραγούδια του Ανδρέα». Μετά τη μεταπολίτευση διακρίθηκε για το σημαντικό αυτοδιοικητικό του έργο, ως δήμαρχος Υμηττού κι εξέπληξε πολλούς το καλοκαίρι του 1993, όταν αποχώρησε από τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου για να ενταχθεί στην Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά. Ο Ανδρέας Λεντάκης γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1934 στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας, με ρίζες από την Κάρπαθο και την Κρήτη. Σε νεαρή ηλικία έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς του και μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο ήλθε στην Αθήνα, το 1953, με υποτροφία της ελληνικής κοινότητας για σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ανέπτυξε πλούσια πολιτική δράση και αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος του φοιτητικού κινήματος. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου της Φιλοσοφικής Σχολής και γραμματέας του για δύο χρόνια, ιδρυτικό μέλος της ΔΕΣΠΑ και υπεύθυνος διεθνών σχέσεων για δύο χρόνια, οργανωτής και γραμματέας του Α' Πανσπουδαστικού Συνεδρίου (1957) και γραμματέας της σπουδάζουσας της παράνομης οργάνωσης ΕΠΟΝ μέχρι την αυτοδιάλυσή της τον Ιανουάριο του 1958. Στη συνέχεια οργανώθηκε στην Νεολαίας της ΕΔΑ και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Νεολαίας Λαμπράκη. Πρωτοστάτησε στις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 15% (για την αύξηση των δαπανών από τον προϋπολογισμό για την παιδεία) και του 114 (για την υπεράσπιση τού Συντάγματος), και ήταν από τους βασικούς οργανωτές του κινήματος ειρήνης. Εκπροσώπησε το φοιτητικό κίνημα και τη Νεολαία Λαμπράκη σε πολλά διεθνή συνέδρια. Για την πολιτική του δράση τού αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια από την τρίτη κυβέρνηση των «Αποστατών» του Στέφανου Στεφανόπουλου και τον Φεβρουάριο του 1966 εκτοπίστηκε στην Άνδρο και τη Μήλο, με το πρόσχημα ότι ήταν άπατρις. Απολύθηκε στις αρχές του 1967. Μετά την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, οργανώθηκε στο Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ) και τον Οκτώβριο του 1967 συνελήφθη και βασανίστηκε από τα όργανα της χούντας. Για τα βασανιστήρια του στο κτίριο της Ασφάλειας της οδού Μπουμπουλίνας, ο συγκρατούμενός του Μίκης Θεοδωράκης συνέθεσε «Τα τραγούδια του Ανδρέα» («...Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς...»). Παρέμεινε στη φυλακή και την εξορία τέσσερα χρόνια (Λέρος, Ωρωπός). Μετά την κατάρρευση της δικτατορίας (1974) υπήρξε ιδρυτικό μέλος της νέας ΕΔΑ, της οποίας διατέλεσε πρόεδρος από το 1987 έως το 1993. Το 1978 εκλέχθηκε δήμαρχος Υμηττού κι επανεκλέχθηκε το 1982 και το 1986. Κατά τη διάρκεια της πολύχρονης δημαρχιακής του θητείας μεταμόρφωσε το προάστιο αυτό της Αθήνας σε μία σύγχρονη πόλη, εισάγοντας καινοτόμους θεσμούς, όπως τα Κέντρα Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων (ΚΑΠΗ) και το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, ενώ διαμόρφωσε σε θέατρο το νταμάρι του Υμηττού. Εκπροσώπησε την Ελληνική Τοπική Αυτοδιοίκηση επί τέσσερα χρόνια στο Συμβούλιο της Ευρώπης κι εκλέχθηκε δύο φορές αντιπρόεδρος της Πολιτιστικής Επιτροπής των Περιφερειακών Οργανώσεων της Ευρώπης. Το 1988 έλαβε ενεργό μέρος στη συγκρότηση του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου και αναδείχθηκε μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του. Το 1989 και το 1990 εξελέγη βουλευτής με τον Συνασπισμό, αλλά στις 2 Ιουλίου 1993 παραιτήθηκε από τη βουλευτική του ιδιότητα κι εντάχθηκε στη νεοσύστατη «Πολιτική Άνοιξη» του Αντώνη Σαμαρά. Στις εκλογές της 10ης Οκτωβρίου 1993 εξελέγη βουλευτής στη Β’ Αθηνών και διακρίθηκε για την κοινοβουλευτική του παρουσία. Διετέλεσε μέλος της Διακομματικής Επιτροπής του Κοινοβουλίου στη Βορειοατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ), της Διακομματικής Επιτροπής στο Συμβούλιο της Ευρώπης, της Διακομματικής Επιτροπής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, της Επιτροπής Παιδείας και Πολιτισμού, της Επιτροπής Θρησκευμάτων και Ορθοδοξίας, της οποίας υπήρξε και γραμματέας κ.α. Στις δημοτικές εκλογές του 1994 έθεσε υποψηφιότητα για τη δημαρχία της Αθήνας με την ΠΟΛΑΝ και συγκέντρωσε το 4% των ψήφων, καταλαμβάνοντας την 5η θέση μεταξύ των συνυποψηφίων του. Εκτός από την πλούσια αρθρογραφία του σε διάφορα πολιτικά περιοδικά και εφημερίδες, ο Ανδρέας Λεντάκης εξέδωσε πολλά λογοτεχνικά, ιστορικά, αρχαιολογικά και πολιτικά βιβλία. Πέθανε αιφνιδιαστικά, από καρδιακή προσβολή, στις 20 Μαρτίου 1997, σε ηλικία 62 ετών
2003 4:35 π.μ. (ώρα Ελλάδος) ξεκινάει ο βομβαρδισμός της Βαγδάτης από τις ΗΠΑ. Αμερικανικά και βρετανικά στρατεύματα εισβάλουν στη χώρα με το επιχείρημα ότι το Ιράκ κατέχει όπλα μαζικής καταστροφή
2015 Συμπίπτουν την ίδια μέρα μια έκλειψη Ηλίου, η Ισημερία και σούπερ Σελήνη.