Η Άννα Μαρία Καικιλία Σοφία Καλογεροπούλου
Η αιώνια ντίβα της όπερας, Μαρία Κάλλας, η Άννα Μαρία Καικιλία Σοφία Καλογεροπούλου όπως ήταν το πλήρες ελληνικό όνομά της, γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 στη Νέα Υόρκη. Πρόκειται για την γυναίκα του λυρικού θεάτρου, την οποία πολλοί λάτρεψαν και άλλοι τόσοι φθόνησαν, χωρίς όμως να καταφέρει κάποιος να συγκριθεί μαζί της. Μετά από τόσα χρόνια η ιστορία της και τα αποφθέγματά της προκαλούν δέος.Λίγο μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα, η Κάλλας, εξαιτίας της υποβάθμισής της στη Λυρική Σκηνή και εν μέσω της πολεμικής των συναδέλφων της, που την κατηγορούσαν για συνεργασία με τους κατακτητές, αποφασίζει να επιστρέψει στις Η.Π.Α.
Τον Σεπτέμβριο του 1945 βρίσκεται στη Νέα Υόρκη και ξεκινά την προσπάθεια για ανεύρεση εργασίας αρχικά στη Μητροπολιτική Όπερα, δεν καταφέρνει όμως να υπογράψει συμβόλαιο. Εντούτοις η ακρόασή της από τον Έντουαρντ Τζόνσον, διευθυντή της Όπερας, φέρνει την προσφορά δύο ρόλων στα έργα Φιντέλιο του Μπετόβεν και Μανταμ Μπατερφλάι του Πουτσίνι, τους οποίους απορρίπτει, σαν πολύ κατώτερους των δυνατοτήτων της. “ Κάποια στιγμή, πολύ σύντομα, θα με αναζητήσετε”, τους είχε προειδοποιήσει….Και πολύ σύντομα την αναζήτησαν…
Η γνωριμία της με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Αρένας της Βερόνα, Τζοβάννι Τζενατέλλο την οδηγεί στην Ιταλία. Η καριέρα της απογειώθηκε σε ρόλους δραματικής υψιφώνου και δραματικής κολορατούρα με τη βοήθεια του βιομήχανου Τζιανμπατίστα Μενεγκίνι, ο οποίος λάτρεψε την Μαρία Κάλλας, όχι μόνο ως καλλιτέχνιδα, αλλά και ως γυναίκα (στις 21 Απριλίου του 1949, η Κάλλας τον παντρεύεται). Το 1951 εκπόρθησε και τη Σκάλα του Μιλάνου, με τους “Σικελικούς Εσπερινούς” του Βέρντι. Μετά τη Σκάλα του Μιλάνου ήρθε η σειρά της Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης (ΜΕΤ) να υποκλιθεί στην καλλιτέχνιδα φαινόμενο, Μαρία Κάλλας, το 1956. Το καλοκαίρι του 1957 εμφανίζεται στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και κυριολεκτικά αποθεώνεται. Το 1960 τραγουδά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου “Νόρμα” και το επόμενο έτος “Μήδεια” σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Το 1962 επανέρχεται στη Σκάλα του Μιλάνου και αποθεώνεται σαν Μήδεια σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή και κοστούμια Γιάννη Τσαρούχη. Στις 16 Σεπτεμβρίου του 1977, η κορυφαία Ελληνίδα υψίφωνος και απόλυτη ντίβα στο χώρο του λυρικού θεάτρου έφυγε από τη ζωή, στο Παρίσι από καρδιακή προσβολή, μόλις 54 ετών.
Τα πλέον γνωστά αποφθέγματα της Μαρίας Κάλλας
1. «Μη μου μιλάς για κανόνες, αγαπητή μου. Όπου κι αν μείνω, εγώ φτιάχνω κανόνες».
2. «Δεν είμαι άγγελος ούτε υποκρίνομαι ότι είμαι. Αυτός δεν είναι ένας από τους ρόλους μου. Δεν είμαι όμως ούτε διάβολος. Είμαι μια γυναίκα. Είμαι μια γυναίκακαι μία επαγγελματίας».
3. «Ή γεννήθηκες καλλιτέχνης ή δεν είσαι καλλιτέχνης. Και μένεις καλλιτέχνης, αγαπητέ μου, ακόμα κι αν η φωνή σου είναι λιγότερο σημαντική και από πυροτεχνήματα. Ο καλλιτέχνης είναι πάντα εκεί».
4. «Όταν η μουσική αποτυγχάνει να συμφωνήσει με το αυτί, να ηρεμήσει το αυτί, την καρδιά και τις αισθήσεις, τότε έχει χάσει το νόημά της».
5. «Προσπαθώ πάντοτε να είμαι αντικειμενική με τον εαυτό μου και με τη δουλειά μου. Μπορώ να σας πω, με κάθε εντιμότητα: πιστεύω, ότι είμαι η πιο αυστηρή από τους κριτικούς μου».
6. «Πάντοτε αγωνίστηκα για να ζήσω σαν μια κανονική ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά είχα την ατυχία να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που έκαναν τα πάντα για να με εμποδίσουν».
7. «Από την παιδική μου ηλικία κατάλαβα πως οι άνθρωποι τριγύρω μου δεν είχαν σωστή κρίση. Έτσι, ή έπρεπε να κάνω ό,τι έκαναν εκείνοι ή αυτό που ήξερα πολύ καλά ότι έπρεπε να κάνω».